Even bijpraten

Er is even een beetje bij te schrijven.

Op vrijdagmiddag zouden we beginnen met de garageverkoop. We hadden de bordjes nog niet neergezet en de eerste klant stond al voor de oprit. Dat was een goed begin, maar voor de rest was het rustig. Ik heb in ieder geval veel bijgepraat met de buurvrouw.
's Avonds hebben we DaSom eens aangespoord om een begin te maken met inpakken. Ze had helemaal geen idee hoeveel werk het zou zijn. Ze is met 1 koffer gekomen, en had er deze week nog een bij gekocht. Ik wist dat het nog te weinig ruimte zou zijn om 1 jaar van spullen verzamelen in te doen.
Micky had een goede oplossing om alles te krimpen;


Kleren in een vuilniszak, stofzuigerslang erin om het vacuum te trekken en dan snel dichtknopen.

DaSom gaat een week eerder naar huis dan oorspronkelijk gepland, omdat ze anders haar broer misloopt. Die is in Korea maar gaat over een paar dagen weer terug naar San Diego naar de universiteit voor een zomercursus.

Zaterdag
Vandaag was echt de dag van de garage verkoop. Het liep best goed, en we hebben $45 verdiend. Ha, niet echt iets om rijk van te worden, maar het was wel leuk. Veel grote dingen en speelgoed verkocht, en alles heel goedkoop. Ik had ook wat planten, die liepen ook goed. Pa en ma vonden het leuk om eens mee te doen. De kinderen vonden dat ik alleen maar hun "childhood memories" verkoop.



DaSom was naar een verjaardagsfeestje geweest, en had afscheid genomen van haar vriendinnen. Ze had nog echt niet het gevoel dat ze zou gaan vertrekken. Ze vertelde dat ze gisteravond nog tot laat was bezig geweest met sorteren en pakken en een heel eind gekomen was. Ik vroeg of ze haar paspoort ook bij de hand had. OOOO ja! Dat was ze vergeten, het zat ergens in haar koffer in een klapper. Tieners :)

Zondag
Voor vaderdag had ik een Amerikaans "ontbijtje" klaar gemaakt. Het kadootje komt nog in de post.
Dan kregen we een telefoontje van de postdient in Elmira. Blijkbaar werken ze daar ook op zondag om de post te sorteren, en er was een pakketje voor ons aangekomen. Nee, niet pa's kado, maar onze kippetjes. Omdat het buurmeisje kippen wil, en mensen bij Bart's werk vragen om kippen van hem te kopen, heb ik gezegd dat hij er kon bestellen van McMurray. Hij was helemaal enthousiast en heeft een hele selectie gemaakt. Ik had ze pas morgen verwacht, maar dat werd nu al. Anders zouden ze morgen pas aankomen in Ithaca, en dat is toch wat lang onderweg voor de kuikentjes. Bart, Micky en ik zijn ze gaan halen. De sorteerplaats van de post bleek een grote loods te zijn waar we aanbelden. Iemand kwam ons halen en we liepen naar de plek waar de kuikens stonden. Je kon ze al van ver horen piepen. Er stonden zeker 6 dozen met kuikens, en een van die dozen was voor ons. Alleen Bart's gezicht zoals hij daar naar de auto liep met die doos was goud waard. Een glunderende lach, geweldig. Helemaal gek is hij op kippen.


De doos met kuikens. Zo zitten ze lekker warm bij elkaar.

Thuis heb ik de babykamer weer klaar gemaakt. Kuikens eten de eerste 24 uur van hun leven niet, maar die uren waren al voorbij en ze hadden grote honger en dorst. Om ze energie te geven deden we wat suiker in het water, en dan moet je de snaveltjes erin dompelen om ze te leren drinken. 1 van de kuikens bleef maar piepen, dat was tevens de kleinste. We hebben om beurten met hem in de hand gezeten om hem goed warm te krijgen en te kalmeren. Hij had wat geborgenheid nodig.


Zo klein!

's Middags kwam een vriendin van DaSom nog even langs om afscheid te nemen, en gefrustreerd heeft ze verder ingepakt. Niet alleen paste niet alles, maar het was te zwaar. 1 zak kleren voor het Leger des Heils, 1 zak vuilnis, en verschillende dozen voor recycling later had ze 2 koffers vol, en volgens de weegschaal binnen de 50 pounds die ze mee kon nemen. Haar oude koffer gaf nogal wat problemen, het slot ging kapot, maar met een extra riem van pa kon het dichtgebonden worden op hoop van zegen.
Wij gaven haar nog een foto album dat ik gemaakt had over haar jaar, en waar we allemaal wat ingeschreven hadden. Dat vond ze wel leuk.
's Avonds zijn we gaan uit eten. Eerst moesten er nog wat foto's gemaakt worden.


Ik zal weer de kleinste thuis zijn...




Na het eten hebben we even in Treman Park gelopen en met een frisbee gegooid. Het kampvuur dat we erna planden viel in het water en we hebben de film August Rush bekeken. Fijn met een happy eind.


Een familie foto in het park.

Maandag
Vanmorgen moesten we er vroeg uit, we zouden om half 7 vertrekken naar Syracuse. De kinderen moesten nog afscheid nemen van DaSom en dat gebeurde met half slaperige hoofden. Met wat moeite kwam er ook nog een halve omhelzing aan te pas. Daar zijn ze niet zo scheutig mee.
Alleen pa en ma gingen mee met ons naar het vliegveld. De rest moest werken of naar school, en Tim had examens dus dat ging echt niet om een dag te spijbelen.

Terwijl ik de auto ging parkeren bij het vliegveld had DaSom al ingecheckt. Ze stonden allemaal te lachen bij de balie. Het bleek dat de eerste koffer 51 pounds woog. Dat is dan $80 zei de persoon aan de balie. DaSom had geschokt gereageerd, waarop de man zei "Just kidding". Ze lieten de koffer gewoon doorgaan. De tweede koffer woog 48 pounds waarop de man "good job" juichte. Maar wacht even, zei de vrouw die erbij stond. Het gewicht was opeens 60 pounds. Bleek ze haar voet op de weegschaal te houden. Ze hielden wel van practical jokes vanmorgen! DaSom trekt zoiets wel aan met haar vrolijke lach.

Bij de gate hebben we nog heel even gekletst en toen kwam het afscheid toch echt. Ze wilde hier echt nog niet weg, het jaar is te snel gegaan. We hebben het droog gehouden, maar afscheid nemen is niet leuk! Ik kreeg nog een kadootje, de kaart moest ik lezen als ze weg was zei ze. Terwijl ze door de gate liep zwaaiden we nog een paar keer, en toen was ze weg. Wie weet of we haar nog een keer zien. Time will tell....

Aangezien het nog vroeg was zijn we naar de Carousel Mall gegaan, waar nog niks open was. Eerst koffie gedronken tot de winkels open waren en toen wat gewinkeld.