Stunthond Bitz

Vanmorgen heb ik zo'n 4 mijl gelopen met de hondjes. Een rondje dat ik al lang niet meer gedaan had. Er liggen weinig huizen langs deze route, maar het lijkt wel of bij ieder huis 2 grote loslopende honden horen. Die komen blaffend aan rennen, en Kibbels en Bitz zijn er erg door geintimideerd, maar laten zich gewillig besnuffelen. Genoeg voor ons allemaal om nerveus te zijn. Sommige van deze honden zijn zo groot dat de beagles er zo onder door kunnen lopen. Gelukkig zijn we er zonder kleerscheuren afgekomen.

Ik vraag me af of Bitz in een vroeger leven een berggeit geweest is. Ze heeft totaal geen hoogtevrees, en kan gemakkelijk over een smal muurtje langs een diepe afgrond lopen. Dat doet ze als we in Treman State Park lopen.
Vanmiddag zaten Kibbels en Bitz op het terras en ik was even binnen. Toen ik naar buiten keek zag ik Bitz boven over de rand van het terras lopen. Ik schrok me rot! Ik had een bank verzet zodat die in de zon stond, maar nog altijd een meter van de terrasrand. Juist om zoiets te voorkomen, want allebei de hondjes zitten altijd te zoeken naar een ontsnappingsroute. Ik ging gauw naar buiten, Bitz keek me even aan met een blik van "wat doe je eraan" en sprong. Niet richting terras, maar richting grond. Ik dacht zeker dat ze wat gebroken zou hebben, en even zag ik haar niet. Ik zag pootafdrukken op de picknicktafel, daar was ze op geland, en toen zag ik haar weg rennen. Ietsje langzamer dan normaal met een ietwat trekkende achterpoot. Je zou haar toch wat! Kibbels en ik zijn haar samen gaan zoeken. Dan is het wel weer handig om een snuffelhond te hebben, want Kibbels had Bitz zo gevonden. Ze was blij ons te zien, maar het duurde even tot ik haar te pakken had.

Hier even een foto om te laten zien hoe ver dit wel niet is: