Werk en tanden
Het weekend heb ik gewerkt, en het was voor de afwisseling eens een goed weekend. Niet te druk, niet te rustig. Hoewel we voor dat te rustig de laatste tijd niet bang hoeven te zijn. Het doet goed om naar huis te gaan en te weten dat je goede zorg geleverd hebt.
Ik bedacht we weer eens dat verpleging toch een speciaal beroep is. Niet alleen zie je mensen in hun meest kwetsbare momenten, maar je komt ook mensen tegen die je anders nooit zou ontmoeten. Zo is er bijvoorbeeld de uitstervende generatie van tweede wereldoorlog veteranen. Dit weekend werd me gevraagd of ik de film "Een brug te ver" wel eens gezien had. Daar kon ik ja op antwoorden, en deze man vertelde me dat zijn broer daar gevochten had. Nu zijn het oude mannen die moeizaam met hun looprekje vooruit komen, ooit hebben ze ons bevrijdt.
Een andere man laatst was behoorlijk ziek, en hij zei dat dit hem er niet onder zou krijgen. Hij had tenslotte 3 jaar lang in Europa tegen de Duitsers gevochten die ieder gewricht in zijn lichaam gebroken hadden en ook dat had hem er toen niet onder gekregen.
Ik voel me behoorlijk bevoorrecht om deze mensen te leren kennen. Ik wou dat ik meer tijd had om hun ervaringen te horen. Je komt ook de meest uiteenlopende mensen tegen. Van Cornell professor to putjesschepper zeg maar.
Gistermorgen heb ik voor het laatst met de leerlingen gewerkt, het is hun laatste week praktijk. Vandaag zijn we gaan lunchen bij Chili's met de groep. Het was wel leuk.
Het is even lekker zo, geen lessen meer 's avonds, even een vrijheid. En wat doe ik ermee? Gistermiddag sloeg de poetswoede toe. De auto is uitgemest, daar komt in de winter nooit wat van. En de koelkast is weer schoon, voordat het spul pootjes krijgt wat er in staat.
Vanmorgen moest Niels weer naar de orthodontist, en ze hebben weer een stuk metaal in zijn mond gezet. Het zit tegen zijn gehemelte en elke dag moet een schroefje een klik gedraaid worden. Zo moet zijn bovenkaak wat wijder worden zodat al zijn tanden erin passen. Ik vindt het echt op een marteltuig lijken. Hij was er dan ook helemaal niet blij mee, maar ik hoop dat hij ooit het nut er van in ziet. Als we het niet doen vraagt hij misschien over 10 jaar waarom we het niet gedaan hebben. Ook moeten nog 2 babytanden getrokken worden. De nieuwe tanden zijn er naast uitgekomen en de babytanden zitten muurvast.
Hierna heb ik Niels naar school gebracht. Hij wilde er weer een vrije dag aan lospeuteren, maar ik was "mean" en "evil" (zijn woorden) dat ik hem toch bracht. Hij moest nog wennen aan dit nieuwe geval in zijn mond, en kan er niet zo goed mee praten. Daar wilde hij niet mee naar school. Tja, dan maar "evil mama" spelen. Later thuis deed hij nog boos tegen mij, en wilde niet tegen me praten. Dat duurde 5 minuten, en toen kwamen de verhalen toch. Het is veel te vermoeiend om boos te blijven!
Ik bedacht we weer eens dat verpleging toch een speciaal beroep is. Niet alleen zie je mensen in hun meest kwetsbare momenten, maar je komt ook mensen tegen die je anders nooit zou ontmoeten. Zo is er bijvoorbeeld de uitstervende generatie van tweede wereldoorlog veteranen. Dit weekend werd me gevraagd of ik de film "Een brug te ver" wel eens gezien had. Daar kon ik ja op antwoorden, en deze man vertelde me dat zijn broer daar gevochten had. Nu zijn het oude mannen die moeizaam met hun looprekje vooruit komen, ooit hebben ze ons bevrijdt.
Een andere man laatst was behoorlijk ziek, en hij zei dat dit hem er niet onder zou krijgen. Hij had tenslotte 3 jaar lang in Europa tegen de Duitsers gevochten die ieder gewricht in zijn lichaam gebroken hadden en ook dat had hem er toen niet onder gekregen.
Ik voel me behoorlijk bevoorrecht om deze mensen te leren kennen. Ik wou dat ik meer tijd had om hun ervaringen te horen. Je komt ook de meest uiteenlopende mensen tegen. Van Cornell professor to putjesschepper zeg maar.
Gistermorgen heb ik voor het laatst met de leerlingen gewerkt, het is hun laatste week praktijk. Vandaag zijn we gaan lunchen bij Chili's met de groep. Het was wel leuk.
Het is even lekker zo, geen lessen meer 's avonds, even een vrijheid. En wat doe ik ermee? Gistermiddag sloeg de poetswoede toe. De auto is uitgemest, daar komt in de winter nooit wat van. En de koelkast is weer schoon, voordat het spul pootjes krijgt wat er in staat.
Vanmorgen moest Niels weer naar de orthodontist, en ze hebben weer een stuk metaal in zijn mond gezet. Het zit tegen zijn gehemelte en elke dag moet een schroefje een klik gedraaid worden. Zo moet zijn bovenkaak wat wijder worden zodat al zijn tanden erin passen. Ik vindt het echt op een marteltuig lijken. Hij was er dan ook helemaal niet blij mee, maar ik hoop dat hij ooit het nut er van in ziet. Als we het niet doen vraagt hij misschien over 10 jaar waarom we het niet gedaan hebben. Ook moeten nog 2 babytanden getrokken worden. De nieuwe tanden zijn er naast uitgekomen en de babytanden zitten muurvast.
Hierna heb ik Niels naar school gebracht. Hij wilde er weer een vrije dag aan lospeuteren, maar ik was "mean" en "evil" (zijn woorden) dat ik hem toch bracht. Hij moest nog wennen aan dit nieuwe geval in zijn mond, en kan er niet zo goed mee praten. Daar wilde hij niet mee naar school. Tja, dan maar "evil mama" spelen. Later thuis deed hij nog boos tegen mij, en wilde niet tegen me praten. Dat duurde 5 minuten, en toen kwamen de verhalen toch. Het is veel te vermoeiend om boos te blijven!
posted by Annemiek | 3:41 p.m.
6 Comments:
Ben jij ook al zo'n verschrikkelijke moeder.. Tja tis wat he.
Ook ik ben soms mean... Ik heb al wel eens voorgesteld dat ze bij school maar een minder gemene moeder moesten uitzoeken... Mijn dochter zou het ook proberen om er een vrije dag uit te slepen.
Ik denk dat je gelijk had wat dat eitje betreft. Heb hem even op internet opgezcht en inderdaad lijkt het eitje er veel op die van de robin vogel. Dank je voor de tip!!
gr Petra
Mooi het ontmoeten van de veteranen. We zijn bij de begraafplaats in Normandie geweest en daar was net een zoveel jarige herdenking geweest. Aangrijpend om de mannen bij een gedenkteken van hun verloren kameraad te zien staan. Er is veel gebeurd en dat mag nooit vergeten worden.
Grappig hoe je beschrijft dat het boos zijn op je moeder te vermoeiend is ;-)
Onze zoon heeft ook een tijd zo'n apparaat gehad. Ondertussen is zijn bovenkaak breed genoeg, en nu heeft hij dus gewone 'blokjes' om de tanden heel mooi in de rij te krijgen. Eerlijk gezegd vind ik dat die best goed staan, maar de orthodont wil het natuurlijk tot in de perfectie afwerken.
Als het breder maken van die bovenkaak op die manier niet was gegaan, dan zat er enkel maar een operatie op, en die is werkelijk niet te onderschatten! Dus zeg maar tegen Niels dat hij netjes meewerkt, want zo'n smal bovenkaakje is ook geen zicht, en zo'n operatie, die wil je liever niet, da's veel erger!
Annemiek, inderdaad, via zo'n sociale beroepen kom je heel wat mensen tegen, elk met hun eigen verhaal. En als ze dat een stukje met je willen delen, dan is dat heel fijn.
Ha ha ha, hoe herkenbaar! Saskia kan daar ook goed weg mee, met de mean en evil.
Hier zie ik vaak WWII veteranen bij het monument lopen, ik denk, dat dat er veel te laat kwam (Vietnam en Korea waren er jaren eerder!). Maar kennelijk vult het toch nog een behoefte.
Petra vD; dat moet ik ook maar eens voorstellen: een andere moeder uitzoeken op school.
We hebben in de boom voor het huis wel eens robin-nestjes gehad, vandaag dat ik het eitje herkende.
Petra; helaas ben ik (nog) nooit naar zo'n begraafplaats geweest,lijkt me heel indrukwekkend.
Elke; ik wist niet dat jouw zoon dit ook gehad heeft. Inderdaad beter dan een operatie, hoewel ik dat hier niet heb horen noemen.
Petra; ha, jij bent ook al zo'n mean mama!
Ja, dat monument in Washington was knap laat helaas. Maar nu is het indrukwekkend.
Ik herken dat stuk metaal in zijn mond. De fase hierna is nog erger (bionator), zeg 'm dat nog maar niet! Aangrijpend, die verhalen van die oude mannen. Ze hebben destijds heel wat meegemaakt. In bepaalde opzichten vergelijkbaar met de soldaten in Irak nu, in andere opzichten weer helemaal niet.
Een reactie posten
<< Home