Blog wereldje
Hilde vraagt het al in haar blog; wat is dat toch met blogs dat je mee gaat leven met de mensen wiens blogs je leest?
Er zijn bloggers die elke dag schrijven, anderen maar af en toe; sommigen schrijven over alle gebeurtenissen in hun leven, anderen pikken er hier en daar wat uit en schrijven daar over; weer anderen hebben een thema blog. Sommigen lees ik af en toe, anderen elke dag, en als het "klikt" kom ik er vaak terug. Er is dan "iets" dat me aantrekt, dat kan een schrijfstijl zijn, of een boeiend thema, of iets herkenbaars dat je bindt. In het schrijven schijnt het karakter van de persoon er doorheen. En daardoor leer je de persoon wat kennen, en je gaat er met meeleven.
Zoals Petra zegt "Alsof je op de koffie komt en alle nieuwtjes even doorneemt. Maar nu zo van de ene computer naar de andere computer ergens op een plekje in de wereld". Zo "ontmoet" je mensen die je anders nooit zou leren kennen. Je kunt in je eigen tijd op de koffie komen, al is het midden in de nacht. Leuke, gekke, frustrerende, ontroerende momenten worden vaak gedeeld.
En als er met een van de bloggers dan iets gebeurd, leeft iedereen mee. Zo schrokken we van het nieuws van Wendy, en dit weekend van een verpleegkundige blog, Kim van Emergiblog, wiens schoonbroer bij een auto ongeluk is omgekomen, en haar zus die gewond geraakt is. En nu weer Mary-Ann die een familielid is kwijtgeraakt. Net zoals het iemand in mijn gewone leven zou zijn raakt het me en leef ik mee.
Zoals veel anderen ben ik dit blog ook begonnen om wat verhaaltjes op te schrijven voor vrienden en familie. Maar ondertussen is die groep vrienden groter geworden. Het bloggen, commentaartjes achter laten, wat discussies aangaan; het schept een band. Hoe echt het is in de virtuele wereld? Hoe echt zijn die vriendschappen? Ik denk dat er net als in het gewone leven oppervlakkige en diepere vriendschappen tussen zitten.
Ik moet zeggen dat ik het wel een leuke en onverwachte bijkomstigheid van de internetwereld vindt om nieuwe mensen te leren kennen.
Er zijn bloggers die elke dag schrijven, anderen maar af en toe; sommigen schrijven over alle gebeurtenissen in hun leven, anderen pikken er hier en daar wat uit en schrijven daar over; weer anderen hebben een thema blog. Sommigen lees ik af en toe, anderen elke dag, en als het "klikt" kom ik er vaak terug. Er is dan "iets" dat me aantrekt, dat kan een schrijfstijl zijn, of een boeiend thema, of iets herkenbaars dat je bindt. In het schrijven schijnt het karakter van de persoon er doorheen. En daardoor leer je de persoon wat kennen, en je gaat er met meeleven.
Zoals Petra zegt "Alsof je op de koffie komt en alle nieuwtjes even doorneemt. Maar nu zo van de ene computer naar de andere computer ergens op een plekje in de wereld". Zo "ontmoet" je mensen die je anders nooit zou leren kennen. Je kunt in je eigen tijd op de koffie komen, al is het midden in de nacht. Leuke, gekke, frustrerende, ontroerende momenten worden vaak gedeeld.
En als er met een van de bloggers dan iets gebeurd, leeft iedereen mee. Zo schrokken we van het nieuws van Wendy, en dit weekend van een verpleegkundige blog, Kim van Emergiblog, wiens schoonbroer bij een auto ongeluk is omgekomen, en haar zus die gewond geraakt is. En nu weer Mary-Ann die een familielid is kwijtgeraakt. Net zoals het iemand in mijn gewone leven zou zijn raakt het me en leef ik mee.
Zoals veel anderen ben ik dit blog ook begonnen om wat verhaaltjes op te schrijven voor vrienden en familie. Maar ondertussen is die groep vrienden groter geworden. Het bloggen, commentaartjes achter laten, wat discussies aangaan; het schept een band. Hoe echt het is in de virtuele wereld? Hoe echt zijn die vriendschappen? Ik denk dat er net als in het gewone leven oppervlakkige en diepere vriendschappen tussen zitten.
Ik moet zeggen dat ik het wel een leuke en onverwachte bijkomstigheid van de internetwereld vindt om nieuwe mensen te leren kennen.
posted by Annemiek | 8:41 p.m.
6 Comments:
Nou, ik ben in ieder geval blij, dat ik jou (jullie) heb mogen ontmoeten op deze manier! Dat voelt toch echt wel als echte vriendschap, vind ik. We kennen elkaars gezinnen nu en dat maakt het lezen over jullie leven nog leuker en persoonlijker. Gaandeweg wordt het zo ook makkelijker om met een heel stel mensen contact te houden, ipv tientallen emails te moeten verzenden.
Het is eigenlijk wel gek, he, als je erover nadenkt... Dank zij het bloggen kom je heel wat mensen tegen. De reacties zijn meestal echt, en de mensen zijn echt, ook al ontmoet je ze enkel in de virtuele wereld... Je weet eigenlijk niet of het in de echte wereld ook je vrienden zouden zijn, maar eigenlijk hoef je het ook niet te weten... Een ding is zeker : de reacties doen meestal deugd en creeren een band, een virtuele vriendschapsband...
Groetjes,
Ik begrijp helemaal wat je wilt zeggen, Annemiek.
En hoe noem je die mensen nou die je zo hebt leren kennen via hun blog? Soms wil je tegen anderen eens iets vertellen over hun leven, maar als je dan zegt "Ik ken via een blog iemand in Amerika, en weet je wat die meemaakten?", dan klinkt dat zoooo afstandelijk, terwijl je je toch veel meer betrokken voelt bij die mensen.
"Ik heb een vriendin in Amerika met een blog en ....", dat is dan misschien weer wat te overdreven?
Ik maak er nu dus maar 'een kennis in Amerika' van. Gulden middenweg.
Maar als je dan zo'n verhalen wilt vertellen tegen mensen die zelf niet bloggen of die geen blogs lezen, dan zie je ze soms toch wel vreemd kijken als ze zien dat je betrokken bent bij mensen die zoveel duizenden kilometers bij je vandaan wonen, en waarvan je de meesten nog nooit gezien hebt.
Gelukkig heb ik jou al wel in't echt ontmoet. Zo heeft dit blog dan een duidelijk 'gezicht' voor me gekregen.
Ik herken mezelf letterijk en figuurlijk in je log van vandaag. Ik ben ook begonnen voor familie vrienden, totdat ik ook ontdekte dat sommige van mijn trouwste bloglezers niet eens tot die groep behoorden, maar wel heel trouw waren. Waar ik dan ook veel waarde aan ben gaan hechten. Ik heb de ervaring al gehad om Wendy in het echt te ontmoeten, en dat voelde zo vertrouwd. Zo zullen er nog meer ontmoetingen plaatsvinden en dan zal die herkenning er weer zijn. Wie weet zitten wij over een paar jaar weer in Virginia en dan is de stap naar Ithaca ook zo gemaakt, Annemiek. Thanks voor je leuke log !Eentje met een sterretje *
Ik weet nog zo goed dat ik post van jou kreeg met de zaadjes van de Morning Glory. Ron kwam er mee naar binnen en zei "Kennen we iemand in de staat New York?....
Uit Ithaca, zei hij. "Ik ken wel Annemiek", zei ik. Zo raar en alsof je al jaren een vriendin van me bent, maar ik heb je nog nooit in het echies ontmoet. Raar maar o zo mooi dat bloggen.....
Het maakt de wereld stukken kleiner.
Wat een leuke reacties allemaal van mijn blogvriendinnen :)
Een reactie posten
<< Home