Goliath

Vannacht is hij gestorven. Tien jaar oud. Wat een leeftijd voor een haan. Er zijn hem heel wat kippen voor gegaan. Aanvallen van vossen, wezels, havikken, honden (inclusief die van ons), en ziektes, allemaal dingen die tientallen kippen niet overleefd hebben kon hij navertellen. Die keer dat ik hem uit Muddles mond moest redden dacht ik dat hij dood was, maar het was alleen maar een schok. Even later sprong hij weer op, schudde zich de veren eens, en gaf een verontwaardigd kukeleku.
Zo lang als je een meter van hem vandaan bleef en vooral niet tussen hem en zijn harem kwam ging alles goed. O jee als je dat niet deed. Dan had een schop van zijn sporen in de kuiten, en met een korte broek aan doet dat flink pijn. Als je het water wilde verversen en in het hok reikte moest je eerst zorgen dat Goliath uit de buurt was, anders had hij een hap(je) uit je hand gepikt. Ook dat heb ik vaak genoeg gevoeld.
Niels had altijd een stok bij zich als hij voor de kippen moest zorgen, niet om te slaan, maar om Goliath uit de buurt te duwen.  Een andere haan heeft hem als klein kind een keer achterna gezeten en dat is een beetje een trauma geweest. Zolang je deze dingen allemaal maar wist was het een goede haan. Alleen een boel bravado, maar een klein hartje. Bart was de enige die hem echt zomaar kon oppakken en die hij niks deed.
Met dit alles leek hij bijna onverwoestbaar. Echter de jaren tikten aan. De afgelopen 2 dagen was hij niet zichzelf. Hij stond maar wat stil te kijken en vanmorgen lag hij dood in zijn hok. Ik heb het gevoel dat een era is geeindigd. Dat klinkt dramatisch, maar hij hoorde helemaal bij het landschap van ons thuis. Ik zal hem missen.