Speldjesuitreiking

Vanavond was de speldjesuitreiking van de geslaagden van de opleiding verpleegkunde, en aangezien ik een gedeelte van hun vorig jaar als mijn eerste klinische groep had wilde ik daar wel bij zijn. De verpleging heeft een aparte ceremonie; ze hebben daarbij donderdag ook nog eens de graduation ceremonie. Deze speldjesuitreiking bestaat uit de nodige speeches, maar het is allemaal wat minder stijf. Het was wel leuk om deze groep nu te zien slagen. Dat hebben ze toch maar mooi gedaan. Het is echt een pittige opleiding die je niet zomaar even doet. Het was blijkbaar tevens de grootste groep van geslaagden, 63 personen. En helemaal knap, de oudste in de groep is 64. Zo zie je maar, je ben nooit te oud voor een carriereverandering en om wat nieuws te leren.
Voor mij is die leerlingenbegeleiding ook heel leerzaam geweest, en soms best moeilijk. Zo begon ik dit semester met een groep van negen waarvan er twee afgevallen zijn doordat ze examens niet gehaald hebben. Voor de overblijvers was het moeilijk om dit te zien; ze vonden het net "Survivor". Wie is de volgende die verdwijnt? Gelukkig heeft de rest het gehaald. Klinisch deden ze het goed. Ik heb er zelf ook veel van geleerd. Dingen zoals hoe verschillende mensen leren, en hoe je met dat soort individuele sterke en zwakke kanten om kunt gaan. Er zaten er een paar tussen waarbij ik in het begin dacht van o jee, hoe krijg ik die op het goede pad. Het is hard werk van hun kant, maar ze hebben het gehaald. Het is geweldig om ze te zien groeien en om hun zelfvertrouwen te zien groeien. Ze doen dat toch maar even. Volgend jaar zal ik die groep zien slagen, en hopelijk heb ik een klein positief steentje bijgedragen aan hun leerweg.
Trouwens vanavond ook grappig, de adjuncts (assistenten) werden even op het podium geroepen om te bedanken en een bloemetje te krijgen, wel aardig en onverwacht.