Dat reisje

Hier komt ie dan, de mosterd na de maaltijd blog. Een fotoblog van mijn Nederland-reisje in maart.

Ik had een reis met nogal gekke aansluitingen geboekt. De keus was of heel veel tijd tussen aansluitingen, of bijna geen tijd. Dus ik boekte een reis met 2 overstappen, en zoals ik me later realiseerde, een reis die me in 4 landen binnen 24 uur bracht: de VS, Zwitserland, Duitsland en Nederland. Syracuse naar Newark is maar een kleine hop met een propellervliegtuig. Het was een heel heldere, zonnige dag, en ik vond het zo mooi om de schaduw van het vliegtuig bij het opstijgen op de grond te zien. Een plaatje waard, maar helaas had ik mijn camera niet bij de hand. In Newark zat ik aan de goede kant om het vrijheidsbeeld en Manhattan goed te zien. Mijn wachttijd in Newark vloog om met een nieuw goed boek, en toen ik opkeek bleek het boarden van het vliegtuig al aan de gang te zijn. Oeps.
Het vliegtuig zat maar half vol (Continental is pas opgekocht door United; zouden ze nog teveel vluchten hebben?), en iedereen kon zich lekker uitstrekken. Bij het opstijgen had ik weer een uitzicht op Manhattan en het vrijheidsbeeld en was goed te zien dat de Freedom Tower al flink opschiet. Geweldig dat het vliegtuig daarna pal over Manhattan vloog en je onder ons andere vliegtuigen zag opstijgen en landen.  Jammer dat ik mijn camera weer niet bij de hand had.
De vlucht ging snel voorbij, en aanvliegen in Geneve was geweldig (ja, en alweer geen camera bij de hand, maar het zou het geen recht aandoen). De zonsopkomst, de Alpen die in de verte boven het wolkendek uitsteken, de maan erboven, prachtig.
In Geneve door de douane, dure winkels hebben ze daar, en een korte hop naar Dusseldorf waar Rene en Luuk me op stonden te wachten. Een heerlijk welkom en een kort autoritje naar Kessel. Daar kon ik meteen aan de koffie en de Limburgse vlaai!

Er hingen zelfs slingers voor mijn verjaardag, er was goed geknutseld.

Onder deze mooie patchwork deken mocht ik slapen

Ma haalt de post uit de Amerikaanse brievenbus.

Ma werkt nog aan deze hele mooie en moeilijk patchwork deken.

Op woensdag kwam de Apeldoornse familie op bezoek, en Jolande. Een hele leuke middag!

Donderdag was het schoonzussendag en hadden we afgesproken om naar de Keukenhof te gaan. Het was de eerste dag dat het open was. De kaartjes waren gekocht, inclusief voor de trein. Dat is wat relaxter dan rijden. Maar helaas, een storing gooide roet in het water, en de treinen rond Amsterdam liepen niet. Wat dan? Nou, dan maar rijden, maar naar de Keukenhof zullen we gaan.

Ik wilde per se een foto van onderen van een tulp. Dat was nog niet gemakkelijk. Je kunt slecht op de grond gaan liggen. Dan maar de camera onder de tulp en op goed geluk knippen. Tussen die tientallen probeersels zaten toch een paar goede.

Tevens was het een leuk voorbeeld dat mensen wel kuddedieren zijn. Terwijl ik op die manier aan het knippen was gingen andere mensen dat ook doen. Ik vond het wel grappig.

Een molen kan niet ontbreken bij zo'n toeristische trekpleister. De talen die je rondom je heen hoort zijn allerlei, maar bijna geen Nederlands.

Om een uur of twee hadden we het wel gezien, en we vonden het toch nog wat te vroeg om naar huis te gaan. We zaten lekker in de zon koffie te drinken, en ik weet niet wie het idee opperde, maar zo gauw het woordje "zee" viel was de beslissing snel genomen om naar zee te gaan.

We maakten een heerlijke strandwandeling, zochten schelpen, vroegen iemand in het Limburg (per ongeluk) om een foto te maken van ons,daarna iemand anders in het Engels, en hielpen een vrouw met wandelwagen de duinen over.

Daarna naar Noordwijk, en heerlijk gegeten in het restaurant de Zeemeeuw. Een aanrader als je er ooit bent.

Op vrijdag zijn we gaan wandelen op de Grote Peel. Een mooi natuurgebied waar ik nog nooit geweest was. Er zijn trouwens nog genoeg plekjes waar ik nog nooit geweest ben, en genoeg plekken om de toerist uit te hangen.

Pa en een stelletje broers.

Lekker samen op een bankje.

's Avonds even de nieuwe hond ontmoeten (Tess die daar achter in het hok ligt). Tara mag los, en het is zo'n schoothondje.

De vogeltjes van pa.

Zaterdag gingen we een eind wandelen in het bos bij Vijlen in Zuid-Limburg. Nog een plek waar ik nog nooit geweest was, terwijl we er 3 jaar niet zo ver vanaf hebben gewoond. Ik kende die kant van het zuiden niet.

Het is een hele stoet.

Even pauze.

Mooie uitzichten.

Kaboutertjesland.

Even pauze om aan te sterken.

Wel echt iets van het zuiden, die holle wegen en wegkruisen.

Ik wilde heel graag nog even naar Margraten. Daar was ik ook nog nooit geweest, en het was iets wat ik echt nog wilde zien. De meesten van mijn familie waren er ook nog nooit geweest, dus dat kwam goed uit. Het is geweldig indrukwekkend. Ik vertelde er later op mijn werk over, en ze waren er zo van over de indruk, ook over hoe goed het bijgehouden wordt, en hoe elke dag de vlag gehezen en omlaag gelaten wordt; het respect dat er gegeven wordt.

83001 graven van Amerikanen die nooit thuis gekomen zijn.

Zondagmorgen liep ik even een rondje Kessel om nog wat plaatjes te schieten.

Een mooi plaatsje.

Wat zegt hij nou over die duif?

Oma's graf.

Zo brengen de kinderen hier de krantjes rond.

Favoriete bezigheid.

's Middags een fietstochtje van 26 km. Dat stelt hier toch niks voor op het platte land. Dat doe ik in Ithaca nog niet.

De bloesems bloeiden al.

En toen was het weer tijd om in te pakken.

Wat een geweldige week, een week vol familie, vrienden en zon. Ik heb leuke herinneringen kunnen maken, waar ik nu nog op teer.