Tot ziens
Afscheid nemen is moeilijk. Niet wetend of je elkaar nog ooit zult zien, maar hopend op wel. Ergers. Ooit een keer. "Goodbye" is "see you later!"
We hebben de laatste dag met Giulia doorgebracht met nog een keer een wandeling in Taughannock Falls, ze heeft ingepakt (haar oplossing voor teveel spullen om mee te nemen was dat ze veel kleren aan haar vriendinnen heeft gegeven) en we hebben gekletst, en geprobeerd er niet te erg down van te zijn. Ik had haar een fotoboek gemaakt, en zo grappig, ze had voor ons ook een fotoboek gemaakt. Dus zo konden we nog wat herinneringen ophalen.
Vanmorgen was het tijd voor Giulia om te vertrekken. Na 10 maanden is ze echt een deel van onze familie gaan uitmaken. Ze moest al om 6 uur op het vliegtuig, dus dat werd erg vroeg opstaan. Gisteravond was het nog aan de late kant geworden met uit eten bij Applebees en thuis een spel Cranium spelen. Vanmorgen ging de wekker om 4 uur. Dacht ik. Maar er is iets mis met de wekker en het bleek nog maar 3 uur te zijn, dus weer terug het bed in gedoken voor een uurtje. Toen echt om 4 uur opgestaan, Tim en Niels wakker geschud; Giulia was al op. Een half uur later vertrokken we. Micky bleef thuis, hij moest werken en ging terug naar bed zodat hij zijn werkdag niet doodmoe door hoefde te komen.
Het is altijd verrassend hoeveel mensen er al zo vroeg op dit kleine vliegveld staan. We moesten nog in de rij wachten om in te checken. Een van de 2 koffers bleek net iets te zwaar te zijn, en ze moest er wat uithalen; het kon mee in de handbaggage. Opeens kwamen er 4 vriendinnen van Giulia opdagen, iets wat ze niet verwacht had. Toen kwamen de tranen, en het werd een emotioneel afscheid. Ze moest toch echt gaan, want ook security duurde even en ze was als een na laatste in het vliegtuig. Zo'n propellor vliegtuig wat we allemaal zo leuk vinden (not!). We hebben gewacht tot het vliegtuig in de lucht was, het was nog even afwachten of ze wel konden vertrekken want niet ver weg begon het te bliksemen.
We hebben nog even met haar vriendinnen gepraat; de Japanse vriendin's gastzus is een vriendin van Dasom. Wel grappig hoe klein het wereldje soms is.
Nu is het huis opeens een stuk leger en stiller. Ze was wel iemand die leven in de brouwerij bracht. Het is altijd zo goed gegaan. Hopelijk zullen onze plannen om volgend jaar op bezoek te gaan uit gaan komen!
We hebben de laatste dag met Giulia doorgebracht met nog een keer een wandeling in Taughannock Falls, ze heeft ingepakt (haar oplossing voor teveel spullen om mee te nemen was dat ze veel kleren aan haar vriendinnen heeft gegeven) en we hebben gekletst, en geprobeerd er niet te erg down van te zijn. Ik had haar een fotoboek gemaakt, en zo grappig, ze had voor ons ook een fotoboek gemaakt. Dus zo konden we nog wat herinneringen ophalen.
Vanmorgen was het tijd voor Giulia om te vertrekken. Na 10 maanden is ze echt een deel van onze familie gaan uitmaken. Ze moest al om 6 uur op het vliegtuig, dus dat werd erg vroeg opstaan. Gisteravond was het nog aan de late kant geworden met uit eten bij Applebees en thuis een spel Cranium spelen. Vanmorgen ging de wekker om 4 uur. Dacht ik. Maar er is iets mis met de wekker en het bleek nog maar 3 uur te zijn, dus weer terug het bed in gedoken voor een uurtje. Toen echt om 4 uur opgestaan, Tim en Niels wakker geschud; Giulia was al op. Een half uur later vertrokken we. Micky bleef thuis, hij moest werken en ging terug naar bed zodat hij zijn werkdag niet doodmoe door hoefde te komen.
Het is altijd verrassend hoeveel mensen er al zo vroeg op dit kleine vliegveld staan. We moesten nog in de rij wachten om in te checken. Een van de 2 koffers bleek net iets te zwaar te zijn, en ze moest er wat uithalen; het kon mee in de handbaggage. Opeens kwamen er 4 vriendinnen van Giulia opdagen, iets wat ze niet verwacht had. Toen kwamen de tranen, en het werd een emotioneel afscheid. Ze moest toch echt gaan, want ook security duurde even en ze was als een na laatste in het vliegtuig. Zo'n propellor vliegtuig wat we allemaal zo leuk vinden (not!). We hebben gewacht tot het vliegtuig in de lucht was, het was nog even afwachten of ze wel konden vertrekken want niet ver weg begon het te bliksemen.
We hebben nog even met haar vriendinnen gepraat; de Japanse vriendin's gastzus is een vriendin van Dasom. Wel grappig hoe klein het wereldje soms is.
Nu is het huis opeens een stuk leger en stiller. Ze was wel iemand die leven in de brouwerij bracht. Het is altijd zo goed gegaan. Hopelijk zullen onze plannen om volgend jaar op bezoek te gaan uit gaan komen!
posted by Annemiek | 8:26 p.m.
2 Comments:
Sterkte met wennen aan "zonder dochter". Dat lijkt me het moeilijke aan exchange studenten, je hecht je toch aan iemand. Komt er bij jullie nog een?
Kan me voorstellen dat het telkens moeilijk is om weer afscheid te nemen na zo;n lange tijd. Maar aan de andere kant heeft ze waarschijnlijk een geweldige ervaring die niemand haar meer af neemt.
gr petra
Een reactie posten
<< Home