Een nieuwe baan!!!

Het afgelopen jaar, of misschien wel twee jaar, bekroop me op mijn werk wel eens het gevoel van 'ik moet hier weg', maar dan drukte ik dat gevoel toch weer weg. De meeste dagen bevalt het werk me prima, en aan zo'n negatief gevoel wilde ik niet toegeven. Er is altijd wel weer een nieuwe uitdaging, ik houdt van het oplossen van problemen, en ik houdt van mijn collega's en patienten (de meesten dan!). Er zijn bepaalde dingen waar ik echter prima zonder mee zou kunnen en ik had het idee dat ik gewoon aan wat anders toe ben. Vooral het toegeven dat ik ouder wordt en dat die diensten van 12 uur me wat veel worden viel me moeilijk. Tegelijkertijd zie ik ook collega's (waarvan er nu pas 2 met pensioen zijn gegaan) die ouder zijn, die hun dagen aftellen totdat ze kunnen opstappen, en die het eigenlijk niet meer aankunnen. Het vuurtje is bij hun helemaal opgebrand. Ik zei tegen mezelf 'laat me alstublieft weten wanneer ik ermee moet stoppen voordat ik totaal op ben.'

Een paar weken geleden ben ik eens goed gaan denken wat ik dan zou willen doen als ik op deze afdeling weg zou gaan. Er is geen enkele andere afdeling in het ziekenhuis die me aantrekt. Ik heb overal wel eens uitgeholpen en heb een goed idee waarmee ik te maken zou krijgen. Ik kwam op het idee dat de vrijstaande urgent care kliniek me wel wat leek, en besloot daar te soliciteren zo gauw er een part time baan vrij zou komen. Laat ik nu net de volgende dag een baan zien staan bij de wekelijkse job lijst. Ik ben meteen gaan vragen bij personeelszaken wat het precies inhield, heb erop gesoliciteerd, en ben aangenomen. Het is allemaal heel rap gegaan; tussen sollicitatie en aangenomen zat nog geen 2 weken.

Gisteren heb ik ons afdelingshoofd ingelicht dat ik ga vertrekken. Het is nog wel tussen hem en het hoofd van de kliniek wanneer ik werkelijk zal beginnen in de nieuwe baan. Het was een verrassing voor hem, en hij zei dat ik altijd terug kan komen. Dat had ik ook wel verwacht. Verder vond hij het altijd goed hoe ik hem uitdaag. Ha, ik heb ook vaak wat te zeggen over dingen die hij wil veranderen, of over welke veranderingen wel en niet gaan werken.

Vandaag heb ik het op de afdeling verteld. Ook voor hun was het een verrassing. Met velen werk ik al jaren, sommigen zelfs wel 10 jaar of meer. Zoals ik laatst tegen iemand zei, we hadden het vroeger altijd over de kinderen en nu komen bij hun al kleinkinderen. We weten allemaal wat we aan elkaar hebben, en het is toch een beetje familie. Soms een 'dysfunctional' familie, maar toch een familie. We hebben heel wat meegemaakt samen, op de afdeling en in onze eigen levens die we delen. Als er iemand problemen heeft staan we altijd voor elkaar klaar.

Een van mijn collega's begon er bijna van te huilen. Zelf heb ik mijn tranen er al om gelaten, maar ik denk dat een verandering heel goed voor mij zal zijn, en het is tijd om aan mezelf te denken. Dan hoor ik net vandaag dat 2 collega's een hele tijd ziek thuis zullen zitten, en nog een andere collega (die nieuw is) ook vertrekt. Hoe dat dan moet weet ik ook niet, maar ik ga me geen schuldgevoel aan laten praten.

Na bijna 16 jaar op deze afdeling en 30 jaar in ziekenhuizen werken zal ik niet meer in een ziekenhuis werken (hoewel ik al gezegd heb dat ik wat diensten zal doen als ik ze teveel mis). Het zal een hele omschakeling zijn!