Een nat weekend

Het lijkt wel déjà vu: net als vorige keer toen we naar Old Forge gingen regende het deze keer ook. Zaterdag kwam het staartje van Ernesto bij ons aan. De orkaan die niet lang een orkaan was, maar een tropische storm. Alleen was er toen hij bij ons aankwam ook niks tropisch meer aan.
Dus... de hele weg naar Old Forge regen. Om een uur of 2 kwamen we aan, tegen die tijd werd het iets minder met de regen. We zaten in de Water’s Edge Inn, precies aan de overkant van het water waar we vorige keer zaten.
Er is een zwembad bij het hotel, maar dat zat vol met kleine kinderen, en onze jongens vonden dat maar niks. Het was ook maar een klein zwembad.


Het uitzicht vanuit onze kamer.

We hebben wat in het dorp gewandeld en winkeltjes bekeken. We kwamen een moederhert met 2 opgroeiende kleintjes tegen, die nog gestippeld waren. In deze paar dagen zijn we meer herten tegen gekomen, dan thuis in een jaar.

’s Avonds nog eens een spelletje Monopoly gespeeld. Dat spelen de kinderen wel eens met elkaar, maar ik had al heel lang niet meer mee gedaan. Eingenlijk zijn die ellenlange spellen niks voor mij, maar het was wel gezellig.

Zondag stonden we op met een grijze lucht, maar het was droog. Na het “continental” ontbijt van bagels en cereal gingen we een wandeltochtje doen. Ik had er een uitgezocht van maar 1.5 mijl, dan zou ik tenminste iedereen mee krijgen. Het was een “nature trail” bij een Department of Environmental Conservation camping, bij Limekiln Lake. Het was wat je nogal “primitief” zou kunnen noemen. Een heel smal pad om een meer, met de dichtste begroeiing die je je kunt voorstellen, en af en toe een geklauter over omgevallen bomen. Het was wel een leuke wandeling, en ik hoorde Niels zelfs niet klagen. Alleen een opmerking dat dit zeker geen “staats goedgekeurd” wandelpad was.
Bij Limekiln Lake kwam de zon een momentje door.




Tijdens de wandeling

Terug in Old Forge hebben we een lunch van Subway gegeten, en waren we weer aangesterkt van al die inspanningen.
Daarna zijn we gaan mini-golven, en je zal het niet geloven, maar ik heb voor het eerst in mijn leven gewonnen! Maar 1 over par! De mannen gooien het op geluk, maar ik zeg dat het kunst was.

Halverwege begon het te miezeren, en toen steeds harder te regenen.
Het waterpark wat er naast ligt bood een troosteloze aanblik. Er waren een paar mensen in het park, en ja, nat wordt je toch, maar het was niet bepaald warm (66F, zo’n 17C), en het waaide hard. Tot dat moment hadden we nog hoop gehad om ’s middags te gaan, maar nu zagen de kinderen het ook wel in dat het helemaal niet leuk zou zijn. Hoewel deze diehards die er wel waren het hele park voor zichzelf hadden.
Labor Day weekend is traditioneel het laatste zomerweekend waar veel mensen nog eens van profiteren door ergens op vakantie te gaan. Hier was het echter nergens zo druk als het gewoonlijk zou zijn.

Na het mini-golven gingen de kinderen naar het hotel, terwijl Micky en ik even wat boodschapjes gingen doen. Daarna zette hij me af bij het arts center; er is een tentoonstelling aan de gang van waterverf schilderijen die ik wilde zien. Het was prachtig, ik heb er van genoten. Het was een “juried show”, wat betekend dat artiesten hun werk insturen en er prijzen mee kunnen winnen. Dat betekent ook dat iedereen maar 1 schilderij instuurt, dus ieder schilderij dat er hangt is van een andere schilder. Zo veel verschillende schilders, zo veel verschillende stijlen en onderwerpen. Ik voelde me het meeste aangetrokken tot de impressionistische stukken, en tot de kleurigste landschappen.

Terug bij het hotel bleken de kinderen in het zwembad te zitten. Gelukkig, hebben ze toch nog even gezwommen.
’s Avonds was er een concert aan de waterkant, en later een vuurwerk. Vanuit ons balkon hadden we een uitzicht op de eerste rang. De kinderen vonden dit een stuk leuker dan het 4 juli vuurwerk dat ze vanuit de verte bekeken. Met de echo's in de heuvels was het oorverdovend.



Vanmorgen werden we wakker met het trieste nieuws dat Steve Irwin, de crocodile hunter, dood is. Wat ontzettend erg, en echt een freak ongeluk. Maar 2 mensen zijn in de laatste 60 jaar gestorven door een stingray, en als hij ergens anders in zijn lichaam geraakt was, had hij het waarschijnlijk wel overleefd.
Ik weet zeker dat zijn programma’s er aan bijgedragen hebben dat mijn kinderen reptielen als dieren zien, en niet alleen als enge beesten.

De ochtend zag er weer grijs en winderig uit, en van ons plan om te kanoen kwam niks. Dat ding hebben we voor niks meegesleept deze keer. Het was inpakken en wegwezen, en al gauw hierna begon het weer te regenen. Onderweg zijn we in Syracuse bij een mall gestopt voor lunch en om Bart een paar broeken te kopen. Die arme jongen had er nog maar 1 over die goed was. De hele zomer dragen ze korte broeken, en dan als het kouder wordt komen ze er opeens achter dat niks meer past of overal gaten in zitten.
Er was zo veel in de aanbieding, met “buy one, get one free” 2 broeken voor $30 gescoort, en nog een andere afgeprijste. Tim had er eigenlijk ook nodig, maar vond niks van zijn gading. Hij stond te zuchten en te klagen, winkelen is niks voor hem!
Het enige wat ze wel leuk vonden was de dierenwinkel. Ze hadden daar allerlei puppies, schattig hoor. De liefste was wel de Chevalier, voor het het lieve prijsje van $1299 (nee, ik ben geen komma vergeten).
We zijn met lege handen de winkel uitgelopen.

Thuis maar weer meteen de was gedraaid, zodat Bart weer met schoon spul naar school kan. Hij heeft ook weer eten ingeslagen voor de week, en is weer vertrokken.