Biego

Gisteren op 4 juli is Biego overleden. Hij was de afgelopen weken af en toe niet lekker, als een beagle een maaltijd overslaat is er iets niet goed. Een week geleden wilde hij zijn brokken niet meer, en zijn we hem zacht blikvoer gaan geven. Op vrijdag at hij opeens helemaal niet meer, hij dronk nog wel genoeg. Het weekend ging hij zich afzonderen en wilde hij steeds het bos in om gaten te graven. Een hond voelt het toch als er iets niet goed is. Ik geloof niet dat hij pijn had, maar hij ging heel rap achteruit.
Op zondag heeft hij nog geleerd om het poortje open te maken dat vader voor het terras gemaakt heeft, en hij kwam ons achterna het bos in. Daarna was zijn energie op, en heb ik hem weer terug moeten dragen. Op maandag liep hij ook nog rond, maar we merken dat hij slechter zag, hij keek je niet meer recht aan. Die avond was hij echt blind en liep hij tegen de muren aan. Die nacht is hij toch nog op een of andere manier op de bank geklommen, en zat te janken toen hij er niet meer af kon. 's Morgens om half zeven toen ik wakker werd kon hij niet meer opstaan, maar hij kwispelde nog toen hij mijn stem hoorde. Ik ben nog even terug naar bed gegaan en een uur later weer opgestaan. Toen had hij wat spiertrekkingen en reageerde niet meer. Een uur later, net toen ik er even niet bij was, ging hij dood.

Hij kreeg pillen voor zijn artritis, Rimadyl, en een van de bijwerkingen is leverbeschadiging. We verwachten dat hij dit gekregen heeft, en daar is verder toch niks aan te doen. Onze dierenarts was gesloten en ik wilde niet allerlei testen laten doen bij een vreemde dierenarts. Achteraf denk je natuurlijk, wat als... Het ging alleen allemaal veel sneller dan gedacht.
We hebben hem aan de bosrand begraven.

Wat missen we hem nu. We komen thuis en er staat geen Biego meer voor het raam te blaffen, wat een leeg plekje in de hoek waar zijn mand stond.
12 jaar lang is hij ons familielid geweest. De kinderen hadden al zo lang voor een hondje zitten vragen, en eindelijk gingen we een keer kijken naar de SPCA. Daar vonden we het "cutest" puppie, een beagle. Niels kon geen "beagle" zeggen, maar zei "biego", en vandaar zijn naam.

Wat heb ik hem vaak verwenst in het begin als hij weer eens wat kapot gebeten had, en dat is nogal een lijst geweest! Gordijnen, speelgoed, tapijt, stoelen, tafeltje; overal zaten, of zitten nog bijtgaatjes aan. Kussens kon ik niet laten liggen op de bank, want die werden leeg geplukt. Knuffelbeesten idem, die moesten hoog liggen. Hij sprong zelfs een keer van bank naar computertafel om een knuffelbeest er af te halen.
Iemand had ons gezegd hem in een kooi te doen als we niet thuis waren, dus dat deden we een keer. De kooi stond beneden, en is 1 keer gebruikt. Hij had zo hard gesprongen dat de kooi verschoven was, dichter naar een tapijtje toe. Dat had hij in zijn kooi getrokken; op het tapijtje stond een tafel met glazen. Toen we thuis kwamen zat meneer daar met een ravage om zich heen; verscheurt tapijt, omgevallen tafel, en kapot glas.

Na een tijd werd de vernielwoede wat minder, maar hij is altijd een hyper-actieve hond gebleven. Aan opgesloten zitten in een kennel heeft hij altijd een hekel gehouden. We waarschuwden de kennel altijd om niks in het hok te laten liggen, want dat zou gegarandeerd vernield worden. Een keer heeft hij zelfs het clipbord van de buitenkant van het hok kapot gekregen.

Ok, het klinkt nu alsof het de hond van hel was, maar hij was eigenlijk heel lief en aanhankelijk. Hij wilde alleen altijd bij mensen zijn, en iedereen was zijn vriend. Inbrekers zouden door hem niks in de weg gelegd worden. Als we thuis kwamen kwam hij ons altijd wat brengen, een deken uit zijn mandje of een schoen. Al was je maar een half uur weg, hij was net zo blij als je er weer was, dan als je een dag weg was geweest.

Niels is helemaal met Biego opgegroeid. Toen Biego klein was wilde Biego iedereen de baas spelen en beet hij wel eens met zijn babytandjes. Niels beet hij echter nooit, en ik kwam er achter waarom toen Biego eens een nat hoofd had; Niels beet hem flink terug als Biego hem beet. Die liet hem wel eens zien wie er baas was.

De kinderen zijn er nogal rustig onder, en zagen het ook aankomen. Alleen Niels moest gisteravond extra geknuffeld worden.
Voor Gijs, Teun en Joep was het gelijk een gelegenheid om over dood gaan te praten. Ze wisten ook al een paar dagen dat het hondje ziek was.