"Floating"

"You are floating today". Woorden die de meesten niet zo graag willen horen als ze op hun werk komen. We zweven of drijven niet hoor, maar het betekent dat je op een andere afdeling moet gaan werken die dag. Niet iets wat we graag doen, want je bent toch al gauw uit je vertrouwde omgeving. Het gevoel om niks te weten op de afdeling waar je naar toe gaat, niks weten te liggen, en maar af te wachten of je goed ontvangen wordt, en of er begrip voor is dat je uit je eigen omgeving bent en daarom uit je"comfort zone".

3 keer per dag is er "bed meeting" tussen de verpleegkundigen die als oudsten werken op hun afdeling. Hier wordt bekeken hoe de beddenbezetting is op elke afdeling, hoeveel opnames en ontslagen, en of iedere afdeling genoeg personeel heeft. Als er ziekmeldingen zijn proberen we het eerst zelf op te lossen door mensen te bellen of ze kunnen komen werken, maar als dat niet lukt kijken we of een andere afdeling personeel over heeft. Meestal lukt dat niet dus.

Gisteren was ik met mijn 3-7 pm dienst "over" op onze afdeling, en had de eerste hulp tekort aan personeel, dus moest ik daar mee gaan helpen. Ik had het al aan zien komen, dus vondt het helemaal niet erg. Ik was er alleen al heel lang niet geweest en dat maakte het weer helemaal vreemd.
De eerste hulp zit in een spiksplinternieuw stuk aanbouw. Gelukkig was het eerste uur heel erg rustig en ik werd bij een verpleegkundige gezet die me eerst eens een rondleiding gaf. De bedoeling is dat we samen werken met een andere eerste hulp verpleegkundige, zodat we niet voor de leeuwen gegooid worden en meteen onze eigen patienten toegewezen krijgen. Het is toch weer een hele andere wereld dan mijn eigen afdeling.

Het eerste uur was dus erg rustig, de wachtkamer was leeg, en in onze toegedeelde kamers lagen maar 2 patienten. Daarna rolden de ambulances binnen, en werd het wel een stuk interessanter. Iemand die zijn hand door een ruit geslagen had en hechtingen moest, iemand met gebroken ribben met een pneumothorax (klaplong) die een thoraxdrain moest, iemand met een epileptische aanval.
We hadden ook een jochie van 5 jaar met buikpijn, en toen ik zijn arm moest vasthouden zodat zijn bloed geprikt kon worden wist ik tevens weer waarom dat eerste hulp toch niet echt iets voor mij zou zijn. Van zijn brullen ging ik bijna mee huilen.

In ieder geval lijkt het niet op de tv ER :)
Toch lijkt het me wel leuk om er een tijdje te werken. Alleen die kinderen he...