Award, houten brug, en kerkhof

Vandaag was het Niels zijn beurt om een award te krijgen. Iedere erkenning was door een leraar gegeven, en ze zorgen ervoor dat ieder kind minstens 1 keer aan de beurt komt in de 3 jaar dat ze op de middle school zitten. Om de beurt werden de namen omgeroepen, en verteld waarom de erkenning gegeven werd. Die van Niels was van de science leraar, en die had over hem geschreven dat hij heel stil zijn best doet, en zijn werkgroepje gericht houdt op het werk dat ze moeten doen.

Als hun naam gezegd werd moesten ze opstaan: Niels staat in het midden.

Op het eind was er nog een grote verrassing voor een van de leraren; hij kreeg leraar van het jaar award voor dit gebied van Wal-Mart. Hiervoor kreeg de school $1000 van Wal-Mart, en de leraar een cadeaubon van $100. Nu kan hij meedingen naar de leraar van het jaar voor de hele staat.
Misschien lijkt het niet veel wat Wal Mart doet, maar ze hoeven eigenlijk helemaal niks te doen.
De leraar die deze eer kreeg, kreeg een staande ovatie, en was totaal overwelmd. Hij had dit helemaal niet verwacht.

Hierna zijn we bij Sapsucker Woods gaan wandelen. Dit is een klein vogelreservaat van het Cornell Lab of Ornitology. Er zijn mooie paden aangelegd, en we hebben allerlei vogels gezien. Plus eekhoorntjes, kikkers en schildpadden. Alweer een natuurwandeling dus. Het werd ondertussen wel warm!

Bruggetje in Sapsucker Woods.


Ik moest nog even bij de dierenarts langs: vorige week moesten Kibbels en Bitz getest worden voor hartworm voordat ze hun preventieve medicijnen hiervoor beginnen, en ze werden ook getest op Lyme ziekte. Nu bleek Kibbels antistoffen in haar bloed te hebben en moest er een titer bepaald worden. Onder de 30 wordt niet behandeld, maar die van haar was 129. We hebben geen symptomen gezien, of het moet zijn dat ze af en toe struikelt als ze de trap op gaat. We dachten dat gewoon een beetje lompigheid was, ik ben benieuwd of het veranderd met de anti-biotica. Ik was wel verrast door de diagnose, want ik heb op Bitz wel eens een teek verwijderd, maar nog niet bij Kibbels. Ze kan het ook al lang gehad hebben voordat we haar kregen.

Vanmiddag zijn we naar de houten brug in Newfield geweest. Het is hier zo vlakbij en om een of andere reden waren pa en ma er nog nooit geweest.



Het is er erg mooi! Deze brug was in 1969 bijna afgebroken om plaats te maken voor een ijzeren brug, maar 1 vrouw heeft zich er zich enorm voor ingezet om de brug te behouden en te herstellen. Het is gelukt, en het is nu de oudste, nog in gebruik zijnde brug in New York.

Op weg terug naar huis vielen de kleine kerkhofjes op die langs de weg in de velden liggen, en toen bedacht ik me dat ik nog een klein en oud kerkhofje weet in Connecticut Hill, een groot wildernes gebied. Vroeger waren hier boerderijen, maar het land was zo arm en door de hoge ligging het klimaat te koud, zodat ze het op moesten geven.

We parkeerden de auto en liepen een eind naar het kerkhofje. Vorig jaar is er een beetje gerestaureerd, maar er moet nog veel gebeuren. Vooral indrukwekkend vindt ik de stenen van de kinderen.





Ik vond een website over dit kerkhofje, en daar staat de verweerde tekst die ik op deze gebroken steen probeerde te lezen; "Sleep my sweet babe and take they rest, God called thee home when he thot best."

Toen we terug liepen naar de auto vielen ons de oude appelbomen op die overal tussen de bomen staan, en de seringen struiken. Die laatsten groeien niet in het wild, dus we dachten dat daar vlakbij wel een boerderij had gestaan. Met een beetje goed kijken zagen we dan ook een oude muur tussen de struiken.

Zo was het een kleine ontdekkingstocht zo dicht bij huis.