Reisje naar Belleayre Mountain

Donderdag
We hadden tijd om het rustig aan te doen. De honden gingen naar de kennel, voor hun de eerste keer. Ze gingen heel mak mee, niks geen stresserig geblaf zoals Biego altijd deed. Bart had nog les tot 12.45, en daarna konden we hem op gaan halen en vertrekken. Dat was ook ongeveer de tijd dat het begon te sneeuwen, en het bleef de hele weg doorsneeuwen. Al snel kwamen we er achter dat de ruitenwissers niet goed werkten, dus even bij Advance Auto Parts gestopt en een nieuwe gekocht. Iemand komt mee naar buiten om je nieuwe ruitenwisser erop te zetten. Wat een service.
De eerste helft van de rit ging nog wel met de gladheid, maar daarna werd het wat erger. We hebben zeker 4 ongelukken gezien, en dat doet je toch wel wat snelheid minderen. Zelfs op stukken waar het niet glad leek lagen een paar auto’s langs de weg.

Deze keer hadden we een hotel in Kingston, helemaal aan de andere kant van de Catskill Mountains. Het gebied waar we door kwamen was erg mooi, de bergen en de besneeuwde bomen. Helaas zag je door de vallende sneeuw niet ver.
We hebben nu ook een GPS (zijn we ook eindelijk in de 21e eeuw aangeland), met een vrouwenstem en die vertelde ons de weg. Ze is door Niels Fabio gedoopt. Net als in de reclame kwam er af te toe een fluisterstem achter uit de auto “Fabio”. Hoe komt hij er op.

We kwamen ongeveer om 5 uur aan in Kingston, en nadat we ingesettled waren en een discussie hadden gehad waar we zouden gaan eten, besloten we naar Friendly’s te gaan. Deze zou binnen loopafstand liggen, maar we zijn toch er naartoe gereden. Dat was wel goed achteraf, want op de trottoirs lagen bergen sneeuw, en je zou dan in het donker over de drukke weg moeten lopen.
Bij Friendly’s hadden we pech; de kok was net ziek naar huis gegaan, en nu moest de bediening koken. De wachttijd zou anderhalf uur zijn. Daar bedankten we voor, en in plaats daarvan hebben we bij een pizza tentje een pizza besteld en op de kamer opgegeten.
Bij het hotel is een zwembad, maar dat zat zo vol met kleine kinderen, daar pastte Niels voor. Jammer, want hij vindt zwemmen altijd wel leuk. Er waren ook wat spellen, en ze hebben even gepingponged. Daarna wat tv gekeken, en naar bed.

Vrijdag
Zoals gewoonlijk was ik als eerste wakker, en een uurtje later werd de rest ook wakker. We zijn bij Friendly’s gaan ontbijten, deze keer was de kok er wel.
Daarna richting Belleayre. Niels begon kuren te krijgen en verkondigde dat hij niet ging skien. Hij had eerst gezegd dat hij wel zou gaan. Hij viel niet om te praten, dus we gingen skies huren voor Tim, en de tickets halen. Toen Bart en ik weer buiten kwamen om onze skies te pakken waren die van Bart foetsie. Jeetje, dan sta je even te kijken. Ik kon me niet voorstellen dat ze die van hem zouden stelen, het zijn nu niet bepaald de best uitziende skies, en ik dacht dat iemand per ongeluk de verkeerde gepakt had. We keken aan de andere kant van het gebouw waar ook veel mensen hun skies neerzetten, maar vonden ze er niet tussen. Ik ging het Micky vertellen, hij was met Tim de skispullen aan het halen. Samen gingen we terug naar de plek waar Bart’s skies stonden; ze stonden er toch echt niet. Terwijl we stonden te overleggen, kwam er een vrouw aanlopen met Bart’s skies. Ze verontschuldigde zich, ze had per ongeluk de verkeerde gepakt. Ze kwam er achter toen ze ze aan wou doen, en de bindingen veel te groot waren voor haar. Wij waren blij dat we ze weer terug hadden, maar nu moest ze die van haar zoeken en ze stonden er niet tussen. Ik weet niet of ze haar skies gevonden heeft. Iemand zou maar eens de verkeerde skies mee nemen als ze naar huis gaan. De volgende keer zal ik ons slot niet vergeten, en de skis op slot zetten als we naar binnen gaan.

Daarna konden we de pistes op. Het was zonnig, maar wat een wind! We waren al snel bevroren, vooral de neuzen. De eerste lift gaat alleen naar beginnerspistes, van daaruit kun je naar de “superchief” skien. Dit is een 4 persoons lift die pas vernieuwd is. Nu gaat hij supersnel naar boven. Heel vreemd, de lift komt langzaam aan, je gaat zitten, en opeens zoef je naar boven. Nu is het maar een ritje van 5 minuten. Boven op de berg kom je met een rotvaart aan, en ik dacht dat we er heel snel uit zouden moeten springen, maar ook hier verminderen de stoeltjes mysterieus opeens vaart, en kun je er op je gemak uit. Boven in de kabels moet wel een of ander systeem zitten dat de stoeltjes op het begin en eindpunt opeens langzaam doet gaan, terwijl de rest doorsuist.

De "Superchief" lift.

De sneeuw wat fantastisch! Ik was bang dat het ijzig zou zijn, maar op deze hoogte hebben ze alleen maar sneeuw gehad en geen regen. Het was losse, rulle sneeuw, heerlijk. Het was wel even wennen om hierop te skien als je altijd platgedrukte sneeuw gewend bent. Het is een stuk zwaarder aan de beenspieren.

Tim en Bart zijn nog altijd een stuk sneller dan mij, en vooral Bart doet het heel goed op de zwarte pistes. Het waaide zo hard, dat Tim zei dat hij er een stuk langzamer door ging. Zijn sneeuwbroek vulde zich als ballon met lucht, en daardoor ging hij niet zo hard volgens hem. Daarom zullen de echte racers wel spandex dragen.

Bart en Tim; Bart noemden we Darth Vader, omdat hij helemaal in het zwart is.

Filmpje van Bart en Tim:


We skieden een uur, en gingen daarna binnen opwarmen en lunch eten.
Tim skiede daarna niet meer, en Bart en ik hebben nog anderhalf uur geskied. Toen voelde ik mijn spieren wel goed, en waren de vingers, tenen en neus bevroren. De pistes die Bart koos waren best moeilijk. Ik kan niet zeggen dat ik een fan ben van moguls, maar Bart doet het er goed op. 1 keer ben ik een andere, iets gemakkelijkere weg gegaan dan hem omdat ik het echt te griezelig vond. Voor de rest laat ik me niet kennen!
Deze foto's horen eigenlijk naast elkaar:



Filmpje van Bart:


Het was een leuk dagje, en ’s avond hebben we niet veel meer gedaan.
Bart had huiswerk voor anthropology; hij moest een uur mensen observeren in een publieke plek. Hij heeft een uur in de hotel lobby gezeten en aantekeningen gemaakt. Het was er druk genoeg om hem bezig te houden.

Zaterdag
Ik was weer als eerste wakker, een uur later werd de rest eruit getrommeld. Het was nogal een rusteloze nacht. Er was een familie reunie op onze gang; ze hadden een stuk of 5 kamers, maar de meeste actie gebeurde op de gang met luid praten en deuren slaan. Ze maakten het laat en waren om 6 uur alweer aan het kabaal maken. Hoe ergerlijk.

Tim werd wakker met een ochtendhumeur, maar na wat ontbijt was hij er weer goed aan. Het was een stralende dag met een mooie blauwe lucht. Onderweg stopten we bij een winkel waar allerlei beelden stonden, gemaakt van oude auto’s. Ik wilde wat foto’s maken, maar toen waren de batterijen leeg. De reserve batterijen kon ik niet vinden, dus helaas, voor de rest zijn er geen foto’s meer gemaakt.

In Kingston was het windstil, maar bij Belleayre waaide het weer hard. Toch was het een paar kleine graadjes warmer dan gisteren. Het was tevens een heel stuk drukker.
Micky zette Bart en mij af, en ging een parkeerplaats zoeken. We spraken af om elkaar om 1 uur weer te ontmoeten. Tim had geen zin om te skien, en Niels uiteraard ook niet. Bart en ik hebben heerlijk geskied. De wachttijden bij de liften vielen reuze mee, ondanks de drukte. Alleen op de pistes was het best druk en moest je goed uitkijken. Bijna had ik iemand omver geskied die ik niet had aan zien komen. Gelukkig ging het goed, anders was het helemaal mijn schuld geweest :(

Bart wilde weer de zwarte pistes doen, en vandaag gingen deze voor mij een stuk beter. Double diamonds nog wel! Zonder mogels hoor.
Een paar keer ging ik bijna onderuit, maar bijna is niet helemaal en dat telt niet.

Om ongeveer half twee reden we weer richting huis. Het was even een korte trip, normaal zouden we ook de eerste dag hebben kunnen skien.
Fabio wees ons de weg, hoewel we die heel goed kenden. Gewoonlijk gaan we helemaal via route 28, maar we luisterden naar Fabio en die wees ons een andere weg. Ik weet niet of het echt korter was, maar het was wel heel mooi. Route 30 langs het Pepacton reservoir, wat nu een bevroren vlakte is. Het is best een kronkelig en verlaten stuk weg door de bergen. Dit reservoir is een van de reservoirs waar New York city zijn water van krijgt, en er mag niet langs gebouwd worden. Ook is er geen recreatie veroorloofd op dit stuwmeer. Dat maakt het zo vreemd: een groot meer met niks er omheen gebouwd. Overal staan bordjes “former site of..” met de plaatsnaam van het verdronken plaatsje dat onder het water ligt. Een collega van me vertelde eens dat haar ouders hier ergens een boerderij hadden, en die door de staat overgenomen was omdat het stuwmeer gebouwd werd. “Imminent domain” heet dat. Ze klonk er nog bitter over.
Op de heenweg naar Kingston kwamen we langs een ander reservoir, het Ashokan reservoir. Ook met allemaal verdronken dorpjes. New York City heeft heel wat water nodig!

In Bainbridge gingen we wat taco’s eten, en daarna binnendoor richting Ithaca. Fabio bleef maar zeggen dat we ons om moesten draaien. Ze wilde ons via Binghamton laten gaan. Ik moet wel zeggen dat ze geduld heeft, ik had Micky allang gezegd zoek het maar zelf uit. Trouwens, moet ik haar nu “haar” noemen, of “hem”, verwarrend hoor, een vrouwenstem met mannennaam.

Op deze weg kwamen we achter een auto te rijden die af en toe te langzaam ging en dan weer te hard, en inhalen ging niet. Micky “wist” gewoon dat deze persoon ook naar Ithaca moest en hij probeerde bij Whitney Point om hem kwijt te raken door een sluipweg te nemen. Helaas werkte dit niet, en had hij wel een beetje te hard op het gaspedaal gedukt. Hij had een politie auto achter zich, met zwaailicht. Micky ging netjes aan de kant staan, en de politie agente vroeg hem of hij wist waarom ze hem aanhield. Ja, dat wist hij, hij reed wat te hard. Ze zei dat we een kapot remlicht hadden, en dat ze ons daarom aanhield en niet voor het te hard rijden. We waren er vandaag achter gekomen dat het licht kapot was, maar dat zei hij niet. Uiteindelijk kreeg hij geen bekeuring; we moeten het remlicht laten maken voor maandagavond, een papier laten invullen door de garage en dat opsturen. Dan krijgt hij geen bekeuring, anders krijgt hij er alsnog een. De agente was wel aardig. Ja, zegt ze, ze moeten daar af en toe op snelheid controleren, omdat het een sluipweg is. Dat klonk bijna als een verontschuldiging.
Hij komt er goed vanaf. Het is ook pas de eerste keer ooit dat hij aangehouden is. Het was wel goed voor de kinderen om eens te zien hoe dat in zijn werk gaat. Dat je in de auto moet blijven zitten, en niet gaan rommelen in het dashboard.

Om een uur of vijf waren we weer thuis. Hoe komt het toch dat je zoveel rommel krijgt van maar 2 dagen weg? Het was wel weer snel weg gewerkt.
Het was een leuke korte vakantie met veel ****!
Kibbels en Bitz konden vanmiddag (zondag) pas opgehaald worden. Ze waren blij ons te zien. Wel leuk, ze weten waar ze nu thuis horen, en het was goed gegaan in de kennel.