Groeten van Muddles

Vanmorgen ging ik eerst met mijn baasje langs de weg wandelen. Wat is dat leuk zeg! Er is zoveel te zien. Diertjes die zingen en kunnen vliegen... ik kan er uren naar kijken. Van de auto's ben ik nog altijd een beetje bang. Ze gaan ook zo hard voorbij. Maar goed dat ik even achter mijn baasje kan schuilen, maar als ze voorbij zijn wil ik er wel achteraan rennen hoor.

Soms mag ik van mijn baasjes mee als ze weggaan. Zo ook vandaag. Zo zie ik eens waar ze toch altijd naar toe gaan. Ik gedraag me maar extra goed in de auto en ga mooi liggen zodat ze me maar vooral veel meenemen. Maar waarom maken ze auto's zo hoog? Mijn voorpoten gaan er wel in, maar mijn achterwerk wil niet goed. Springen zeg je? Dat kan ik alleen met een aanloopje hoor. Laat ze mijn achterste maar mooi in de auto tillen.

Het was een leuk reisje. We gingen eerst naar een winkel, waar ik met mijn vrouwtje bij de auto bleef wachten terwijl de anderen wat boodschappen deden. Wachten is geen straf hoor, want er is veel te kijken. Wat zijn hier veel auto's zeg. Ze staan stil, dus er was niks om achteraan te rennen. Soms komt er iemand hallo zeggen en ze beginnen met mijn vrouwtje te praten. Geen idee waar ze het over hebben, maar soms willen ze me aaien. Daar moet ik even over nadenken hoor. Voorzichtig hoor mensen! Eerst moet ik snuffelen en dan mag je misschien aaien.

Hierna gingen we naar mijn baasjes werk waar ik weer in de auto moest blijven, maar daarna gingen we naar een heel mooi park. Mijn baasjes kochten wat eten. Hm, wat rook dat lekker, hamburgers geloof ik, maar ik kreeg niks hoor. Dan maar mokkend onder de tafel liggen. Gelukkig gingen we daarna wandelen.

Maar wat is dat nu? Wie kom je tegen in dat park? Een van mijn baasjes, ik geloof dat ze hem Bart noemen. Die kreeg wel een hamburger. Maar goed dat hij me even lekker knuffelde hoor. Dat maakt het weer goed dat ze me vergeten eten te geven.

We liepen over een pad naast heel veel water. Ik heb altijd dorst, wat een kwelling om er niet bij te kunnen. Ze hebben mijn gedachten wel gelezen, want we gingen langs het water lopen. Zoveel drinken als je wilt, geweldig. Ik spetterde extra veel zodat ik naar de druppels kon happen. Ik plonste ook nog even waar het heel diep was, maar waar ik toch nog de grond kon voelen. Mijn baasjes zeggen dat ik vliezen tussen mijn tenen heb, en dat ik daarom goed kan zwemmen, maar ik durf het nog niet uit te proberen hoor. Laat ze er zelf maar inspringen, mij niet gezien.

Er waren heel veel mensen op het pad. Ik wilde ze allemaal wel goedendag zeggen, maar ik moest van het vrouwtje naast haar blijven lopen. Ze liet sommige mensen wat dichterbij, maar dan moest ik toch even achter het vrouwtje schuilen voordat ik genoeg moed had verzameld om me te laten aaien. Vooral de kleine mensjes zijn griezelig zeg. Die heb ik liever niet in de buurt. Eentje zegt me dat ik op modder lijk (mud), die zat er niet veel naast, en mijn vrouwtje zegt hem dat ik Muddles heet. Dat vinden ze leuk.

Opeens komt er een groep jonge meiden aan die me allemaal willen aaien. Ze vragen het wel eerst netjes aan het vrouwtje die natuurlijk nooit nee kan zeggen. Nou zeg, even griezelig, maar dan vindt ik zoveel aandacht opeens geweldig. Ze gillen bijna hoe "cute" ik ben. Als ik kon blozen zou ik dat nu doen. Als ik een jongetje was zouden ze me nog "chick magnet" gaan noemen. Mijn vrouwtje vertelt mijn andere baasjes later dat ze maar eens met mij moeten gaan wandelen om wat meiden aan te trekken.

We kwamen ook veel honden tegen. Met sommigen mocht ik kennis maken. Spannend hoor. Ik verstop me ook hiervoor maar eerst even achter het vrouwtje en als de hond vriendelijk is kom ik tevoorschijn. Nou, er was er eentje die nog banger was als ik om kennis te maken. Ik werd er zo nerveus van dat ik met mijn modderpoten tegen het vrouwtje sprong. Haha, ze had meteen een grote pootafdruk op haar achterste.



Lekker door het water lopen.


Hier sta ik toch mooi op. Ben ik niet een schatje? Eigenlijk wilde ik niet gaan zitten toen het vrouwtje het wilde, maar toen ik die camera zag wist ik hoe laat het was. Je moet toch goed op de foto komen nietwaar?


Dit zijn 2 baasje die hier opeens verschenen zijn. Het is wel fijn dat ze vaak met me gaan wandelen.


Hier lagen we lekker alle drie op het bankje, maar die gekke Bitz wil nooit op de foto en springt gauw weg. Pff, wat een oen. Maar kijk eens hoe mooi ik er weer bij lig.

Dan moet ik nog iets heel vreemds vertellen. Iets dat bijna elke avond gebeurd: er verschijnt een snel bewegend rood puntje op de grond. Elke avond zit ik er gewoon op te wachten. Soms komt het tevoorschijn, soms niet. Maar als het komt, jee, dan ren ik me een rotje. Dat ding is zo snel he! Ik heb het nog nooit gevangen, maar wacht maar. Een dezer dagen krijg ik het wel te pakken hoor!


Waarom lachen die baasjes hier nou mee? Je zou denken dat ze me eens wat extra lekkers zouden geven voor al die moeite die ik doe.

Nou, beste fans, nu weet je eens hoe het mij gaat. Het is weer mooi geweest. Ik ga Kibbels en Bitz eens lekker plagen.
Tot volgende keer.