Teken update

Ik zal eens wat schrijven en laten zien waar ik de laatste tijd vrij intensief mee bezig ben geweest. Ik leer veel van deze tekenles, en het is niet alleen de les, maar vooral van heel veel oefenen. Dus hier een kijkje in mijn oefeningen. Tevens om te laten zien dat het vooral veel werk is, en soms een moeilijke bevalling. Zo lang ik maar vooruitgang blijf zien ben ik blij, en ik doe het supergraag!
Als eerste huiswerkopdracht moesten we een schoen tekenen met potlood. We moesten er 2 avonden over doen, omdat je de tweede keer weer dingen ziet die je de eerste keer niet ziet. Ik had beneden mijn "schoen stilleven" opgezet, met een spotje erop voor de verlichting.

Een van Micky's oude legerschoenen. Ik vond hem wel goed gelukt. Helaas had ik met het uitladen van de auto het tekenboek op het dak gelegd en prompt vergeten. Die nacht is het verregent, vandaar de kreukels.

In de voldende les tekenden we  buiten, we moesten alles wat ver was licht laten, en hoe verder naar voren je komt donkerder maken.

Bovenstaande zijn in de les gedaan, daarna moesten we dit zelfde als huiswerk doen. Dat valt niet mee hoor, om op die manier te tekenen. Je tekent voor een gedeelte wat je ziet, maar alles verder weg laat je bewust licht.

Ik heb 2 tekeningen gemaakt, dat bruggetje bij het park was moeilijk om te tekenen, het perspectief te krijgen, en dan ook nog van licht naar donker laten gaan.

De les erna ging het andersom, alles ver weg donker en dichtbij licht.

Dit was in de les.

 

Deze was thuis.

 

En dat bruggetje nog eens geprobeerd.

  

Het volgende was tekenen met zwart en wit. Deze in de les gedaan.

  

Huiswerk was een tekening in zwart/wit, wat niet meevalt. Ik vond de boten te weinig detail hebben, het is moeilijk te kiezen wat je er inzet wat eruit laat. Er lagen wel honderd boten met masten, maar ik heb er meer uitgelaten dan ingezet. En een vogeltje poepte op mijn papier, zoiets heb je kans op buiten! Ik zie dat de tekening erachter er een beetje doorschijnt bij de boten.

Het volgende project was houtskool en wit krijt op grijs papier. Deze 2 weer in de klas:

   

  Deze thuis, met de stoel in de achtergrond, nog niet helemaal af.


Ik wilde nog wat meer buiten tekenen, en deze is bij Taughannock Falls gedaan; de linkse houtskool op wil papier, de linkse houtskool en wit krijt op grijs papier. Het zijn maar oefeningen, het is allemaal een uitproberen wat je allemaal kunt.

 

Hierna begonnen we met pastelkrijt. Dit is iets wat ik nooit echt gedaan heb; ik heb een doosje met krijtjes dat hier al zeker 15 jaar ligt, en waar ik wel eens wat mee geprobeerd heb te doen, maar er niks aan vond. Deze keer heb ik er wel aard aan. Het ligt denk ik ook aan het zwarte papier dat we gebruiken, wat bijna een magisch effect geeft. Dus hier heb ik vanalles mee gedaan. Het is ook weer een uitproberen wat je er allemaal mee kunt doen. Voor mijn landschap voor huiswerk had ik een mooi plekje uitgezocht in Treman park. Ik dacht tevens een stil plekje, maar er kwamen toch veel mensen voorbij. Velen maakten even een praatje, en er volgenden leuk gesprekjes. Misschien heb ik wat kinderen en anderen geinspireerd om met krijt aan het werk te gaan. Een vrouw zei dat ze toch maar weer eens moest beginnen met pastel, en 2 kleine meisjes vonden het maar wonderlijk wat je met dat krijt kon doen. Ik liet ze even met een stukje pastel op de stenen trap tekenen.

Het linkse plaatje is het resultaat, niet slecht voor een beginner met pastel. Ik heb er 2 keer een paar uur voor gezeten trouwens. Het is niet iets dat zomaar even op het papier terecht komt.

Ik wilde ook nog wat doen waar je de kleuren meer mengt op het papier, en deze blaadjes zijn het resultaat. Zo zie je hier ook even hoe het werk zich ontwikkeld tot dit eindresultaat:

Deze was moeilijk. We moesten een stilleven doen in pastel, en zoals gewoon beet ik weer een grotere  hap dan ik kon kauwen. Ik had het beter inkunnen zoomen, maar ik wilde de kist erbij.  Daardoor was er veel lichte muur. Om het geel te breken verzon ik er een raam bij op het laatste moment. Het papier was grover dan ik voorheen gebruikte, en veel moeilijk om de pastel erop te krijgen. Er zal ook wel een truck voor zijn, maar die heb ik nog niet door. De deken vindt ik wel goed gelukt, en ook hoe de handvat van de kist met maar een paar lijntjes erop staat.

En omdat ik helemaal gek ben op de herfstkleuren, een paar blaadjes in waterverf.

Er zijn nog een paar andere dingen die ik gedaan heb, maar die plaatjes komen nog wel.

Een tekening van Treman park moet ik nog afmaken. Zei ik al dat ik vaak meer afbijt dan ik kan kauwen? Dat is wel een goede manier om te leren, uitdagingen aangaan. Ik heb 2 middagen bij het uitkijkpunt van de waterval gezeten. Alweer had ik genoeg aanspraak, en een man vertelde me dat hij zelf ook pastel doet. Blijkt hij een bekende artiest (althans hier in de buurt bekend) te zijn die ook lessen geeft. Hoezo opgelaten gevoel?!

Dat is het even voor nu. Ik ben nu elke dag als ik de kans heb even bezig met dit tekenen en schilderen. Het is tijdrovend, maar o zo leuk!

Goliath

Vannacht is hij gestorven. Tien jaar oud. Wat een leeftijd voor een haan. Er zijn hem heel wat kippen voor gegaan. Aanvallen van vossen, wezels, havikken, honden (inclusief die van ons), en ziektes, allemaal dingen die tientallen kippen niet overleefd hebben kon hij navertellen. Die keer dat ik hem uit Muddles mond moest redden dacht ik dat hij dood was, maar het was alleen maar een schok. Even later sprong hij weer op, schudde zich de veren eens, en gaf een verontwaardigd kukeleku.
Zo lang als je een meter van hem vandaan bleef en vooral niet tussen hem en zijn harem kwam ging alles goed. O jee als je dat niet deed. Dan had een schop van zijn sporen in de kuiten, en met een korte broek aan doet dat flink pijn. Als je het water wilde verversen en in het hok reikte moest je eerst zorgen dat Goliath uit de buurt was, anders had hij een hap(je) uit je hand gepikt. Ook dat heb ik vaak genoeg gevoeld.
Niels had altijd een stok bij zich als hij voor de kippen moest zorgen, niet om te slaan, maar om Goliath uit de buurt te duwen.  Een andere haan heeft hem als klein kind een keer achterna gezeten en dat is een beetje een trauma geweest. Zolang je deze dingen allemaal maar wist was het een goede haan. Alleen een boel bravado, maar een klein hartje. Bart was de enige die hem echt zomaar kon oppakken en die hij niks deed.
Met dit alles leek hij bijna onverwoestbaar. Echter de jaren tikten aan. De afgelopen 2 dagen was hij niet zichzelf. Hij stond maar wat stil te kijken en vanmorgen lag hij dood in zijn hok. Ik heb het gevoel dat een era is geeindigd. Dat klinkt dramatisch, maar hij hoorde helemaal bij het landschap van ons thuis. Ik zal hem missen.