Een paar dagen Adirondacks.

We hebben deze week een paar heerlijke dagen doorgebracht in de Adirondacks. Het weer werkte mee, alleen op woensdag was het koel. We hebben gewandeld, maar niet zo heel ver. Alleen het rondje om Moss Lake. Daar zagen we een paar "loons" een bedreigde eendensoort. Het was net alsof ze over het water renden, en wat gingen ze hard! Ik heb eens opgezocht wat dat nu weer te betekenen had; blijkbaar hebben ze een lange startbaan nodig als ze willen vliegen, en waren dit waarschijnlijk jonkies die het vliegen nog moesten leren. Dit filmpje laat in slow motion zien hoe zo'n take off eruit ziet. Het is een bedreigde diersoort, dus geweldig om er op verschillende plekken te zien. Ze hebben zo'n aparte roep. Het is een typisch geluid voor de Adirondacks.

Moss Lake

We hebben op 7th Lake gekayaked. Heerlijk! Er zijn verschillende kampeerplekjes aan het meer, waar je vrij kunt kamperen, dat lijkt me heerlijk. Met de kayak naar een eilandje en daar kamperen.

Micky bleef nog even in de kayak luieren.

Ik heb in een ander meer mijn dagelijkse baantjes getrokken. Het is heerlijk zwemmen in deze meren. Ze warmen een stuk sneller op dan het meer hier!

Het uitzicht bij het hotel. Het was tevens een restaurant. 's Avonds kwamen mensen aanleggen met hun boot om uit te gaan eten. Het eten was er erg lekker, maar we vonden de kamer een stuk minder. Waar wij in zaten was nog niet gerenoveerd, en dat is te merken in een 100 jaar oude Inn.

Vlakbij Old Forge, een moederhert met 2 kleintjes.

Supertam zo dicht bij de stad waar niemand hun kwaad doet.
We zagen achter in onze tuin ook een mama met 2 jongen. Het moet wel een goed jaar zijn als ze tweelingen hebben. Ik zag dat ze zich aan mijn ochtendglorie tegoed gedaan hebben!

Deel 4

Tijdens een lekker ontbijt van verse croissants en lokale speciale pannekoeken werd er over de plannen voor vandaag gepraat. Giulia's vader vroeg of we van mosselen houden, hij weet waar ze lekkere verse hebben. Een vriend van de vader kwam even aan, echt een bootman, een stevige kerel, grijze baart, coltrui. Ik vond het wel grappig toen hij koffie aangeboden kreeg was het in een piepklein kopje. Dat paste niet bij zijn type.  Hij bleek echt een botenman te zijn, en op een vrachtschip te werken.

We gingen met zijn allen naar een klein vissersplaatsje verderop. We gingen met 2 auto's, en pa en vriend gingen mosselen halen op de veiling. Alleen was die dicht, dus vandaag geen mosselen, maar in plaats daarvan doken ze de bar in.
Giulia, haar moeder, Micky, Niels en ik liepen langs het water.

Het was laagtij, wel te zien. Alle boten lagen droog. Ik moet zeggen dat het zeewier niet zo geweldig rook, maar als je hier woont zul je er wel aan wennen.
Het was een mooie wandeling, prachtig blauwe lucht, en een beetje koel.

Overal zie je herinneringen aan het vissersverleden, wat een gevaarlijke baan was (en is).

Mooie bloemen overal, en witte huizen met blauwe luiken.

We liepen een heel eind naar de vuurtoren. Micky had last van zijn knie, waarschijnlijk jicht. We waren even vergeten dat schaaldieren niet goed zijn voor jicht! Hij en Niels bleven bij de vuurtoren dan ook beneden.

307 treden, maar dan heb je ook wat. We genoten van het mooie uitzicht.

Zie je ze zitten?

Ingezoomd.

Naar boven kijkend.

Een oude molen.

We liepen weer terug naar de auto, waar we de vader en vriend weer ontmoetten. De vader moet ons nog wat meer oude gebouwen laten zien, en vertelde vanalles over de geschiedenis. Hij kan ons vanalles vertellen over de tweede wereldoorlog en de tijd dat Bretagne een uithoek was. De onafhankelijkheidsdrang zit er diep.

Kleine deuren in de huizen.

Vissershuis.

Daarna gingen we naar een paar plekken waar menhirs staan. Dit is echt het land van Asterix en Obelisk hoor.

Deze staat half onder water.

Nog eentje die bij iemand achter de boerderij staat. Vlakbij liet hij ons ook de uithollingen in stenen zien, die niemand weet waar ze voor dienden.

We gingen terug naar huis voor de lunch, en daarna maakten we even snel hotelreserveringen voor de volgende 2 nachten. Hierna gingen we weer op pad met Giulia en haar moeder, dit keer naar een park, Pointe du Van. Het was er prachtig mooi, en erg ruig.

De plaatjes doen het eigenlijk geen eer aan. Geweldig mooi.

Hier en daar zie je de bomkraters nog. Het was een afleidingsmaneuvre van de geallieerden om de Duitsers te doen denken dat de invasie hier zou plaatsvinden.

Hier hebben we een mooie wandeling gemaakt, en reden daarna door allelei binnenwegen weer terug naar huis.

Een haven onderweg, en een oude kerk.

We stopten ook nog bij Pointe du Raz, wat echt het meest westerse puntje van Frankrijk is, maar dat was erg toeristisch. Ik vond Pointe du Van veel mooier.
We hebben heel wat gezigzagd door de binnenwegen, je kunt hier nogal verkeerd rijden op die kronkelwegen, en Giulia's moeder kende niet overal de weg. Wel geweldig dat ze ons alle mooie plekjes liet zien! We stopten ook nog bij het surferstrand. De broer van Giulia gaat elk moment dat hij kan surfen. Ik was verrast om hier een surfstrand te zien, maar er was weinig wind, dus vandaag geen surfers.

Micky wacht wel even op ons terwijl we wandelen, op een oude bunker.

Alweer een lover's cross.

Het pad naar de zee vanuit het huis.

We waren laat weer thuis. Giulia's moeder had naar huis gebeld om instructies te geven voor het eten, en dat stond al op ons te wachten. Het was weer erg gezellig, en lekker (lam, couscous, en groenteschotel). Iedereen ging vroeg naar bed, want morgen is maandag. We namen alvast afscheid van Giulia's moeder omdat ze al vroeg in de ochtend weg moest. Hopelijk zullen we elkaar weer eens zien. Uitnodigingen zijn er over en weer uitgewisseld.

De volgende ochtend ging ik nog even alleen een kleine strandwandeling maken, voordat iedereen op was. Heerlijk nog even genieten. Ik zat een tijdje op een rots, en een Fransman sprak me aan. Ik probeerde op mijn beste Frans te antwoorden. Ik moet zeggen dat iedereen, overal ontzettend aardig en behulpzaam is geweest. Ik heb wel eens anders gehoord, en ook Giulia vertelde altijd dat de mensen weigeren Engels te spreken of proberen te communiceren met buitenlanders, maar dat heb ik helemaal niet zo ervaren. Dus dit was even een leuk hallo zeggen op die rots.

Toen was het tijd om afscheid van Giulia's vader en zus te nemen. Het was geweldig om hun allemaal te ontmoeten en we bedankten hun voor hun geweldige gastvrijheid, en natuurlijk zijn ze allemaal ook bij ons welkom.

We gingen weer op pad naar Nantes, waar we Giulia bij haar apartement afleveren. We namen even een kijkje bij haar binnen om te zien waar ze woont, en toen was het toch echt weer goodbye, maar hopelijk een tot ziens. Het is gewoon het gekste gevoel als je een uitwisselingsstudent gehad hebt, je weet nooit of je elkaar ooit nog zult zien nadat ze als je eigen kind geworden zijn. Het zijn zoete momenten als je paden dan weer kruisen!

Onze oorspronkelijke planning was om ook naar Anais te gaan, maar we waren blij dat we dat niet gedaan hebben. Het zou veel teveel rijtijd geweest zijn. We waren een beetje vergeten hoe lang alles duurt, en dat het rijden toch echt niet hetzelfde is als in de VS. Dus we moeten nog maar een keer terug en in het zuiden beginnen (eerst weer sparen!)

Het volgende hotel was in de Loire Vallei geboekt, in Meung-sur Loire. We kwamen daar laat in de middag aan. Ik moet zeggen dat we een beetje haastig geboekt hadden en niet zo goed naar de kamers gekeken hadden. Die bleken toch wel erg klein te zijn. Je kon net langs het bed lopen, en het was ook nog eens een stapelbed. Niels vond het helemaal en totaal niks, en ik stilletjes ook niet, dus we gingen bij de receptie vragen voor een tweede kamer. Die hadden ze, het waren geen dure kamers, en een tweede erbij was te doen. Zeker voor 2 nachten heb je toch wel wat ruimte nodig. Dus Niels was helemaal blij.

Volgende dag: kastelendag.