Alweer over sneeuw

Gistermorgen ben ik gaan skien, fantastisch in mooie verse sneeuw! Boven op de berg zag het sprookjesachtig uit met de witte bevroren bomen.
Als je gewend bent om op de platgewalste pistes te skien, is de diepe verse sneeuw nog best wel zwaar, en ook weer net iets anders om in te skien. Het is even aanpassen.

Vanmorgen, weer een paar centimeter nieuwe sneeuw. Alle bomen zijn wit, het is windstil, en het nodigt uit voor een wandeling door het bos. De sneeuwschoenen aan en genieten. De vogels fluiten: die hebben door dat de lente er langzaam aankomt. De kabbelende beek op de achtergrond, maar verder stilte. Je wordt er van binnen zelf stil van. Niks beweegt, maar toch zijn er tekenen van leven in het bos. Sporen van eekhoorntjes, konijntjes, herten en een vos. Mooi!

Al duurt de winter hier lang, en zal ik straks ook blij zijn met de eerste krokussen, ik kan nog altijd genieten van die mooie momenten in de sneeuw!

Nog meer foto's

Van zoiets wordt je natuurlijk heel moe!

Wat sneeuwfoto's

Wat sneeuwfoto's van vanmorgen.





Het moet hard waaien op sneeuw tegen de voordeur te blazen.




Het kersenboompje.


Muddles wist niet wat haar overkwam toen ik haar vanmorgen buiten zette voor haar behoefte. Ze ging helemaal kopje onder.

Niels heeft weer vrij, dus er zal straks wel wat in de sneeuw gebouwd worden. Naar een beetje sneeuw kijken ze niet om, maar met deze hoeveelheid moet wat gedaan worden!

Sneeuwdag

Onze beurt deze keer om een grote sneeuwstorm te krijgen. De scholen zijn dicht, Micky heeft vrij, en gelukkig ik ook, dus niemand hoeft de weg op.

Het ziet allemaal mooi uit, en ik heb met de hondjes een stukje door het bos gelopen. Muddles vindt sneeuw geweldig!



Niels heeft zijn kasten eens uitgemest, zomaar spontaan. Ongelooflijk wat er nog een kinderspeelgoed in huis staat. Er zijn dingen die hij niet weg wil doen, dus dat is de zolder op. Het begint al net zo te gaan als vroeger thuis, maar zo is het tenminste uit het zicht.


Op deze dingen hebben we zitten te puzzelen. Die zet ik op Craigslist, en wil ik niet meer zien.

Zo hebben we een dag verplicht thuis zitten goed besteed aan het opruimen. Al is er nog veel meer te doen!

Veiligheid

Tim heeft zijn grote evelop gekregen van SUNY Binghamton: aangenomen! Mijn reactie was "yippee". Zijn reactie was "ok". Een pak van mijn hart. Hoe vaak ik ook tegen hem gezegd heb om zich op meerdere plaatsen aan te melden, hij deed het niet. Het loopt bij hem wel allemaal los. Soms wordt ik gek van hoe nonchalant ze kunnen zijn, maar ik realiseer me ook goed hoe goed ze het in werkelijkheid doen. Afgelopen weekend hadden we weer een paar voorbeelden hoe het ook kan gaan op de afdeling liggen, in de vorm van 19 en 20 jarige drugsverslaafden.

Vanavond in onze klas kwam de echtgenoot van onze professor een les geven in het schrijven van papers. Toen ze vertelde dat haar man deze lessen gaf op de high school vroegen we haar of hij ons ook niet eens les wilde geven. Die les hadden we aan het begin van onze opleiding moeten hebben! We hebben het al doende wel geleerd, maar van hem toch nog veel op kunnen steken. Sommige mensen zijn gewoon geboren om te onderwijzen, en hij is er een van. Wat een enthousiasme.

Hij wilde een onderwerp hebben voor een paper waar we over konden brainstormen. Nou, dat onderwerp was er snel: de veiligheid van patienten en personeel. Er was gisteravond nogal een situatie in het ziekenhuis als gevolg van een schietpartij. Een politieman heeft iemand doodgeschoten nadat die man een andere politieman met een busje aanreed. Zoiets is voor zover ik me kan herinneren in Ithaca nog niet voorgekomen, maar dat betekent niet dat het nooit kan. Voor het ziekenhuis betekende dit dat er onmiddelijk een toestroom van allerlei boze mensen was nadat het slachtoffer naar het ziekenhuis gebracht werd. Volgens een collega waren er vechtpartijen op de parkeerplaats, en werd er binnen met meubilair gegooid.

Al jaren zegt het personeel van de eerste hulp dat ze zich vaak onveilig voelen. De deuren kunnen niet op slot en iedereen kan er binnen lopen. Het is uitnodigend voor bezoekers en patienten, maar het is gewoon gevaarlijk als iedereen er vrij in en uit kan lopen. Dat was dus het onderwerp van een voorbeeld paper, eens zien of we de leiding kunnen overtuigen dat er meer veiligheidsmaatregelen getroffen moeten worden. Er had gemakkelijk in die boze groep mensen een wapen getrokken kunnen worden!

Een nieuwe baan!!!

Het afgelopen jaar, of misschien wel twee jaar, bekroop me op mijn werk wel eens het gevoel van 'ik moet hier weg', maar dan drukte ik dat gevoel toch weer weg. De meeste dagen bevalt het werk me prima, en aan zo'n negatief gevoel wilde ik niet toegeven. Er is altijd wel weer een nieuwe uitdaging, ik houdt van het oplossen van problemen, en ik houdt van mijn collega's en patienten (de meesten dan!). Er zijn bepaalde dingen waar ik echter prima zonder mee zou kunnen en ik had het idee dat ik gewoon aan wat anders toe ben. Vooral het toegeven dat ik ouder wordt en dat die diensten van 12 uur me wat veel worden viel me moeilijk. Tegelijkertijd zie ik ook collega's (waarvan er nu pas 2 met pensioen zijn gegaan) die ouder zijn, die hun dagen aftellen totdat ze kunnen opstappen, en die het eigenlijk niet meer aankunnen. Het vuurtje is bij hun helemaal opgebrand. Ik zei tegen mezelf 'laat me alstublieft weten wanneer ik ermee moet stoppen voordat ik totaal op ben.'

Een paar weken geleden ben ik eens goed gaan denken wat ik dan zou willen doen als ik op deze afdeling weg zou gaan. Er is geen enkele andere afdeling in het ziekenhuis die me aantrekt. Ik heb overal wel eens uitgeholpen en heb een goed idee waarmee ik te maken zou krijgen. Ik kwam op het idee dat de vrijstaande urgent care kliniek me wel wat leek, en besloot daar te soliciteren zo gauw er een part time baan vrij zou komen. Laat ik nu net de volgende dag een baan zien staan bij de wekelijkse job lijst. Ik ben meteen gaan vragen bij personeelszaken wat het precies inhield, heb erop gesoliciteerd, en ben aangenomen. Het is allemaal heel rap gegaan; tussen sollicitatie en aangenomen zat nog geen 2 weken.

Gisteren heb ik ons afdelingshoofd ingelicht dat ik ga vertrekken. Het is nog wel tussen hem en het hoofd van de kliniek wanneer ik werkelijk zal beginnen in de nieuwe baan. Het was een verrassing voor hem, en hij zei dat ik altijd terug kan komen. Dat had ik ook wel verwacht. Verder vond hij het altijd goed hoe ik hem uitdaag. Ha, ik heb ook vaak wat te zeggen over dingen die hij wil veranderen, of over welke veranderingen wel en niet gaan werken.

Vandaag heb ik het op de afdeling verteld. Ook voor hun was het een verrassing. Met velen werk ik al jaren, sommigen zelfs wel 10 jaar of meer. Zoals ik laatst tegen iemand zei, we hadden het vroeger altijd over de kinderen en nu komen bij hun al kleinkinderen. We weten allemaal wat we aan elkaar hebben, en het is toch een beetje familie. Soms een 'dysfunctional' familie, maar toch een familie. We hebben heel wat meegemaakt samen, op de afdeling en in onze eigen levens die we delen. Als er iemand problemen heeft staan we altijd voor elkaar klaar.

Een van mijn collega's begon er bijna van te huilen. Zelf heb ik mijn tranen er al om gelaten, maar ik denk dat een verandering heel goed voor mij zal zijn, en het is tijd om aan mezelf te denken. Dan hoor ik net vandaag dat 2 collega's een hele tijd ziek thuis zullen zitten, en nog een andere collega (die nieuw is) ook vertrekt. Hoe dat dan moet weet ik ook niet, maar ik ga me geen schuldgevoel aan laten praten.

Na bijna 16 jaar op deze afdeling en 30 jaar in ziekenhuizen werken zal ik niet meer in een ziekenhuis werken (hoewel ik al gezegd heb dat ik wat diensten zal doen als ik ze teveel mis). Het zal een hele omschakeling zijn!

Herhalingscursus

Vanavond heb ik mijn 2-jaarlijkse Advanced Cardiac Life Support herhalingscursus gedaan. Er zijn veel dingen om te onthouden, terwijl je de kennis niet vaak gebruikt en het in stressvolle situaties weer naar boven moet halen. Ik merk wel dat ik er nu beter in ben dan een aantal jaren geleden.

Deze dokter vindt ik zo leuk om de verschillende hartritmes te onthouden:



Een Nederlands filmpje, ook leuk:

Vrede op aarde

Vrede op aarde, waarom kan dat nou niet tussen mensen, als het Poes en Merel zelfs lukt.



Het verhaal achter deze foto, die van pa's blog komt: Poes woont al zeker 19 jaar (of langer?) bij het huis dat eerst mijn ouderlijk huis was, nu mijn broer's. Ik kan niet zeggen dat ze 'in' het huis woont, want ze is te schuw om binnen te komen. Het is zelfs zo erg dat mijn kinderen verbaasd waren om na een week op bezoek te zijn geweest erachter te komen dat opa en oma een kat hadden.

Poes houdt dus van het buitenleven, maar ze is niet gek. Elke dag komt ze voor etenstijd opdagen. Merel ook. Soms wacht Merel geduldig tot Poes klaar is met eten om de restjes op te peuzelen, maar soms komt ze wat dichterbij op het tafeltje wachten. Vorig jaar heb ik dit ritueel zelf al eens kunnen aanschouwen, en het bestaat nog steeds.

Sneeuw pup

Hoewel er nog wel meer te schrijven is, gaat deze blog alweer over hondjes. Kibbels en Bitz beginnen heel langzaam aan Muddles te wennen. In het begin wilde Kibbels nog niet eens uit hetzelfde kommetje drinken als haar. Als Muddles eraan gezeten had gooide Kibbels het water omver zodat we er nieuw water in moesten doen voor Kibbels. Bitz en Muddles beginnen nu wat te spelen, wat soms nogal ruw eraan toe gaat, en dan springt Kibbels er tussen.

Muddles heeft ontdekt dat sneeuw heel leuk is. Zo'n 5 minuten lang, daarna begint ze te bibberen van de kou.



Kibbels staat klaar om te gaan wandelen, maar Ukkie heeft andere plannen...

Zoekplaatje

Alles wat ik zeg wordt weggestemd, van Lizzy tot Hershey (voor een chocolade Hershey Kiss). Ik noem haar nu nog Baby, maar ze zal als Muddles door het leven gaan. Muddles was even kwijt. Hier is het zoekplaatje.



Zelfs Bitz was haar aan het zoeken.

Een update. Nadat Muddles wakker werd en even rondliep ging ze zich er weer lekker bij liggen.




Hoe kan ze slapen bovenop een stapel schoenen?

Uitgeteld

Iedereen zal dit wel hebben. Sommige dagen op het werk zijn heel goed, sommigen er tussen in en sommigen kunnen maar beter vergeten worden. Zoals gisteren. Die kan maar beter vergeten worden. Pff, net of je ergens in een nachtmerrie of de Twilight Zone zit. "Who did you piss off?" vroeg een arts me toen hij zag welke patienten ik had. Van de 6 patienten die ik had was er maar 1 waar je een gesprek mee kon voeren. Eentje bleef maar roepen "please help me" en verder was er niks mee te beginnen. Niks te helpen, ze werd kwaad als je probeerde wat met haar te doen of vragen waar ze hulp mee nodig had. Kom je die kamer uit, hoor je uit een andere kamer "somebody help me" gillen. In de war, kort van adem, maar nog genoeg longvolume om te gillen. Een ander spuugt haar pillen uit omdat ze denkt dat we haar vergiftigen. Dan de stokdove gepensioneerde verpleegkundige van 96 jaar (de gemiddelde leeftijd was zo ongeveer 90) die alles beter wist en er was helemaal niks met haar hart aan de hand want ze "is al 96 en er is nog nooit wat met mijn hart mis geweest en die zuurstof hoef ik niet en die hartmonitor ook niet en wat moet die buis in mijn blaas, ik kan niet plassen". Zucht! Geduld hebben. Familie met veel vragen, constant bellen. Hup in de vergeethoek zo'n dag! Op het eind van zo'n dag is er geen fut meer en binnen een uur lig ik uitgeteld op de bank....


... waar Micky stiekum een foto maakt.

Slapende pup=hoge cuteness factor

Lief he?

Ze is zo klein dat het buiten in de sneeuw veel te koud voor haar is. Ik had haar mee naar buiten genomen om haar behoefte te doen, maar ze begon meteen te bibberen. Haar pootjes zijn ook nog zo zacht, er zit nog geen eelt op.
Ze heeft wel tamelijk goed door waar ze binnen op wegwerpdoeken mag plassen.

's Nachts voelt ze zich zo alleen en zit ze af en toe te janken. Vannacht heb ik haar hokje naast ons bed gezet en zo kon ze ons horen snurken en was ze veel stiller.

En toen waren er 3

Kibbels zat gisteravond weer klaar in de tas om met Tim mee te gaan:


Heeft ze een voorgevoel?

Die foto van gisteren?
Dat was puppy eten voor haar:


Een naam heeft ze nog niet.




Yep Bitz. Ze komt bij ons wonen.






5 minuten na aankomst sliep ze. Kibbels waakt.

We zijn gek zie ik sommigen al denken. Een beetje wel misschien.
Een paar weken geleden kwam ik thuis, en Micky zat naar bruine labrador puppies te kijken op de computer. Onze puppy zei hij. Ik had het toen nog niet door dat hij het meende. Hij had al tegen zijn collega gezegd dat we een van hun puppies zouden nemen. Zomaar. Och een beetje heb ik wel tegen gesputterd maar niet veel. We hadden al een keer tegen elkaar gezegd dat we een keer een puppy erbij zouden nemen, alleen dacht ik niet dat het zo snel zou zijn. Ik geloof dat Micky een beetje last heeft van het langzaam leeglopende nest.
Dus vanmiddag werd puppy gebracht, en daar is ze dan. Nu nog een naam. Niels wil Muddles. Hm.

Eindelijk op bezoek

Soms kan het erg lang duren wanneer iemand zegt 'kom een keer aan', voordat het er eindelijk van komt. A is een verpleegkundige die ik een jaar geleden ingewerkt had en inmiddels op de eerste hulp werkt. Vorig jaar zei ze al eens dat ik maar eens moest komen kennismaken met haar drieling. We hadden een keer afgesproken en toen was ik het helemaal vergeten. Vandaag ben ik dan eindelijk bij haar geweest. Twee van de drie kinderen waren thuis, het zijn alle drie meisjes, 2 jaar oud, en levendig. Grappig zoals ze meteen met me kletsten en op de schoot klommen. Zei ik al dat ze erg levendig zijn? Moet natuurlijk ook, anders is het niet goed.

Na dat bezoek ben ik een uurtje gaan skien. Terwijl het zuiden nu een grote sneeuwstorm krijgt, krijgen wij er niks van. Wat ze daar krijgen lijkt op wat we hier met de blizzard in '93 hadden. Maar wat ik met de beelden van lege winkels afvraag: heeft niemand er voor 3 dagen eten in huis dat er opeens zoveel ingekocht moet worden?

Bij Greek Peak hoorde ik een lift operator zeggen "We need a north easter." Laat maar wat deze kant opkomen! Ik wil nog met een collega gaan langlaufen, maar er ligt niet genoeg sneeuw. Het skien was weer even fijn. Leuk ook hoe je altijd aanspraak hebt in de lift.

Daarna heb ik Tim opgehaald in Cortland. Gewoonlijk doet Micky dat, maar ik was deze keer in de buurt. Bart was er ook, misschien komt hij morgen even naar huis. Waarom morgen? Hier is een hint:

Vossenvoetjes

Werken... lessen... stage... moe. Bleh! Af en toe wil ik ergens onder een steen kruipen en er niet meer uitkomen.

Maar lopen door de sneeuw maakt me weer blij.




Bevroren sap in de melkflessen.


Achter in de tuin heeft een vos gelopen. De pootafdrukken zien er zo schattig uit. Schijn bedriegd. We houden de kippen maar mooi binnen! De buurman is er laatst 4 kwijtgeraakt.

Tim gaat weg, en hij neemt mee....

Kibbels ging zich een nestje maken in Tim's tas, en Tim pakte haar op.


"Ik wil mee naar college!"
Ze laat zich alles altijd zo wel gevallen.

Omdat het bijna carnaval is, was ik wat aan het rondneuzen, en daar zie ik pa opeens in een Youtube filmpje. Het is de kinderoptocht van Kessel, pa zie je alleen in de eerste paar seconden in zijn bobby pet en oranje hesje. De kinderen lopen ook ergens in de optocht maar ik herken ze niet. Grappig om dit opeens te zien!